Niemand ziet mijn verdriet. Van binnen zo vol verdriet en pijn. Het gemis is groot en het verdriet immens. De laatste weken merk ik dat ik steeds meer mezelf opsluit in mijn eigen gevoelens. Ik kan me dagen niet lekker voelen. Niks wil, niks lukt. Tot ik weer moet werken. Dan trek ik mijn masker op en wordt ik afgeleid van mijn diepste verdriet. Daarna gaat het weer een paar dagen goed tot ik weer bij mijn diepste verdriet kom...
Waarom.... een woord met zoveel vragen, maar nooit zullen er antwoorden komen. Mijn verdriet zo diep, het gemis zo groot....
Ze zeggen: ‘Rust in vrede’,
Maar jij hóórt niet te rusten.
Een kind moet spelen, lachen,
Een kind hoort in de zon,
Niet in het aardedonker,
Niet kind van het verleden.
Speel jij nu bij je bron?
Dat zou ik willen weten,
Waar jij nu bent gebleven,
Waar wij je kunnen vinden,
‘k wou dat je ‘t zeggen kon.
Ben je achter de sterren,
Zou daar de hemel zijn,
Of toch dichtbij de zon?
Uit: ‘Als vlinders konden spreken’ van Yvonne van Emmerik
