Neeee! De schreeuw die ik nooit vergeet.
Zoals ik een oergeluid maakte bij de geboorte van mijn kind. Schreeuwde ik de roep van een moeder die het onmogelijke niet wilde geloven.
Direct al die immense pijn, gevolgd door verdoving. In de verdoving kreeg ik te horen dat ik zo krachtig was. Ik heb gesproken voor en over mijn kind.
Daarna waaiden mijn woorden met de wind weg. Er was alleen een intense pijn, een niet meer, nooit meer en nooit weer.
Het is te groot. Te groot om direct te geloven.
Nee, dit wil ik niet.
Later begreep ik dat mijn verzet, mijn ongeloof en mijn gevecht bij mijn rouw hoorde. Het willen weggaan van de immense pijn ook. Ik had mijn verliesbegeleider nodig on uit te huilen, te razen en te begrijpen wat ongrijpbaar is.
Nooit meer.. mijn kind. Maar ik kan zeggen dat ik leef, ook al doet het soms ongelofelijk zeer.
#deels uit verhalen rouwende moeders#verlies#overlijden kind#indeontmoeting
