Zondag 29 mei.... Maudy is Jarig (bijna dan)

Vandaag vieren we Maudy haar verjaardag. Ik sliep gisteren al op tijd dus het nadeel is dat ik vanmorgen erg vroeg wakker was. Maar natuurlijk maak ik daar iets positiefs van en ga de taart nog maken en alvast wat snijden.

Rond 7 uur komen de kindjes samen naar beneden. Wat worden ze toch groot en wat zijn ze naar elkaar toegegroeid de afgelopen weken. Maudy zo zorgzaam naar haar broertje en Raf zo lief voor zijn zus. 

Ik geniet van Maudy's stralende gezichtje als ze de cadeautjes uitpakt. Ze is echt jarig.... (eigenlijk pas dinsdag maar vandaag is het groot feest).

Samen met de kindjes ga ik naar de kerk. Het is een speciale dienst als afsluiting van het project op school. Ik heb mijn tranen hoog zitten en als we zingen van een wereld zonder verdriet schiet ik

vol. Ik geef mijn 2 kids een dikke knuffel.... De lieve juffen van Maudy hadden ons opgegeven voor een bloemetje. Zo lief dat mensen aan ons denken. Na de dienst snel naar huis voordat iedereen voor de deur staat.


Soms dwalen mijn gedachte even af.. Vandaag zouden we eigenlijk aan de familie vertellen dat we inverwachting waren. En eigenlijk zou Jolie er nu ook bij moeten zijn. Bijna 5 maanden zou ze zijn. Ze zou lekker in haar wipstoeltje erbij hebben gezeten.


Wat een dubbele dag, maar wat heeft Maudy toch genoten van alle aandacht. Ze straalde helemaal. Als iedereen weg is kijken we samen op ons gemak naar de cadeautjes en gaan ook lekker even wat knutselen en kleuren. Heerlijk even weer de tijd samen.


Op naar dinsdag, haar echte verjaardag.....

Zaterdag 28 mei....

Wakker worden met het gevoel dat je je kleine meisje uit bed moet halen om een flesje te geven... Dit gevoel doet zo zeer. Het had allemaal zo anders moeten gaan. Maar het is helaas niet zo. 

De hele dag loop ik met een vol hoofd rond. Normaal kan ik goed orde hebben in mijn hoofd, maar vandaag is het chaos. Ik vind dit gevoel niet prettig. Helaas moet ik er mee dealen. 

Als de kinderen op bed liggen komt alles eruit. Ik heb hoofdpijn en ben moe. Eigenlijk moet ik nog wat voorbereiden voor de verjaardag van Maudy, maar als ik nu doorga ga ik over mijn grens heen. Dus ik ga lekker naar bed en slaap bijna meteen...

Zaterdag 21 mei: De buitenwereld...

Mensen hebben altijd een mening over hoe je dingen zou moeten aanpakken. Of hoe je je zou moeten voelen. 

Ik merk dat ik daar erg veel last van heb. Soms voel ik me schuldig om te zeggen dat het goed met ons gaat. Ik ga dan mijn antwoord verdedigen. Met onze begeleider hebben we hier over gesproken. Ik moet dit loslaten en doen waar wij ons goed bij voelen. Ik merk dat ik ook erg opstandig word van alle woorden van andere mensen. 

Soms goed bedoelde woorden, kunnen erg pijn doen. Neem je tijd, doe rustig aan. We doen het op gevoel. Mentaal voel ik me erg goed. Lichamelijk merk ik dat het mij nog erg veel energie kost. Liefste ga ik woensdag weer werken, maar ik moet nog even een weekje pas op de plaats maken om aan te sterken. 

Wij hebben geaccepteerd wat ons is overkomen, het is niet leuk en geeft ons veel verdriet... Maar we moeten door. We leven nu. Elke dag kan je laatste dag zijn. Genieten doen we elke dag met ons gezin. Dit kunnen soms al hele kleine dingen zijn. We hebben twee kids waar we ontzettend trots op zijn. Ze hebben hun papa en mama nodig...en wij hebben hun nodig. 

Laat ons genieten, heb alsjeblieft geen mening over hoe wij dingen doen. Er is niet 1 weg de juiste. De juiste weg is de weg die goed voelt voor jezelf! 

Accept what is, let go of what was, and have faith in what wil be....

Vrijdag 20 mei: een andere dag dan verwacht

Vandaag een hele andere dag dan verwacht. Al 3 weken keken we uit naar deze dag. We zouden eindelijk ons vierde kindje gaan bewonderen op de echo...

Hoe een dag dan ineens heel anders kan zijn. Vandaag geen echo....

Wel heerlijk genoten van Richard samen met Raf in het zwembad. Beide met een grote glimlach op hun gezicht. Even papatijd. Daarna op pad voor cadeautjes voor Maudy. Bijna wordt ze 6 jaar dus het is hoogste tijd voor cadeautjesjacht. 

Als we om half 1 thuis komen ben ik blij om lekker op de bank te kruipen. Misschien toch iets te veel van het goede vanmorgen. 

Vanmiddag weer even naar het centrum samen met Maudy om haar cadeau te passen... 

Terwijl ik dit schrijf ligt er een lief mannetje naast me te slapen. Heerlijk om samen met hem te genieten de afgelopen avonden. Richard is samen met Maudy de avondvierdaagse aan het wandelen. Dus elke avond kruipen Raf en ik samen lekker op bed om nog even tv te kijken. Meneer valt elke avond naast me in slaap 😉. Hij heeft ons de afgelopen dagen zoveel plezier gegeven. 

Woensdag 17 mei: Vier kindjes....

Vanmorgen was niet mijn ochtend. Na een onrustige nacht moesten we op schieten om de kinderen op tijd aan te kleden. Richard bracht de kinderen weg en bij mij kwamen de tranen. Lekker weer terug mijn bed in gegaan. Deze dag moest ik even opnieuw beginnen. Na een goed gesprek met mijn lieverd kwamen we tot de conclusie dat mijn verdriet voortkomt uit 2 punten. Als eerste natuurlijk mijn gebroken hart. Wat doet het weer pijn! Ik weet dat deze pijn minder wordt, maar voor nu is het dubbele pijn. Weer een stukje van mijn hart is naar de hemel gegaan... Jolie en Vlinder zullen samen zijn dat weet ik zeker.... Maar wat hadden we ze graag beide bij ons gehouden. 

Als tweede is de grote teleurstelling in het ziekenhuis. Niet in allemaal, maar vooral de afdeling waar ik afgelopen maandag van werd ontslagen. Ik heb een stukje medeleven gemist, begrip voor onze situatie. We zijn in het diepe gegooid. Zondag is alles snel gegaan en maandag heb ik nog wel even met de arts gesproken, maar dat is totaal niet binnen  gekomen bij mij. Waar moet ik op letten, wat moet ik doen met mijn wonden, waar kan ik terrecht met mijn vragen. 

Het verschil tussen de verloskamers en de afdeling is erg groot. Waar wij bij Jolie vol lof spreken over de goede zorgen hebben we die nu gemist. 

Als je dan een brief krijgt met een afspraak voor over ruim 4 weken dan vind ik het heel jammer. Gelukkig mogen we na een telefoontje volgende week al even langskomen om alles te bespreken.

Hopelijk worden onze vragen dan beantwoord...

Als Richard op het punt staat om te vertrekken belt een lieve vriendin. "Ik voelde dat ik jou moest bellen" zegt ze.... Wauw ik barst in snikken uit... Ik had dit inderdaad even nodig. Thanks Lieverd voor jou onvoorwaardelijke steun! 

Als Maudy uit school komt ben ik weer een beetje bijgekomen van de ochtend. Lekker even samen kroelen en nadenken over haar feestje van volgende week. Tja dat moet gewoon doorgaan, hoe moeilijk ik het ook heb. Zij kijkt hiernaar uit en heel stiekem ik ook.... Ze geniet er zo van om die dag in de schijnwerpers te staan. 

Mooi om te ervaren dat een dag die zo verdrietig begon toch fijn kan worden.....

Vanavond kijken we samen Love is in the air.... Een stel dat hun kindje is verloren en een opa en oma die naar hun pasgeboren kleinkind gaan.... Huilen doe ik altijd wel, maar deze keer toch iets meer dan normaal 😉 

Nog even lekker tv kijken en dan op naar een nieuwe dag morgen. Kijken wat de dag ons weer brengen gaat.... 

Love my 4 Kids!

zondag 15 mei: Verdriet....

Ik had eigenlijk al even niet meer geschreven omdat ik niet kon schrijven wat er speelde in ons leven...


Ik schreef op 17 april dat een nieuwe periode ging beginnen. Ik wist toen alleen nog niet dat er echt een nieuwe periode van start ging.
Maandag 18 april... Richard is al naar zijn werk als ik een zwangerschapstest doe. Mijn ovaluatietesten blijven positief aangeven terwijl mijn eisprong al lang is geweest. De zwangerschapstest is positief... Ongeloof en geluk voel ik van binnen. Richard krijg ik niet te pakken dus ik geniet alleen van dit mooie nieuws. Pas als Richard thuis komt kan ik dit nieuws met hem delen. Het zullen spannende weken worden. Ik neem contact op met de verloskundige en zij geeft aan dat we echt tot 7 weken moeten wachten voor de echo. Dat worden 4 lange weken...
We genieten van het nieuwe leven dat ons wordt gegeven, maar ik voel me er niet gerust op. Waar ik bij de andere zwangerschappen geen last had van kwaaltjes heb ik er nu heel veel. Ik blijf veel last houden van buikkrampen en verlies af toe wat afscheiding. Na overleg zijn hier allemaal goede verklaringen voor, maar toch ben ik nog niet gerustgesteld.
Zaterdag 14 mei bel ik toch de verloskundige op. Ze probeert me gerust te stellen, maar als ik ophang ben ik dit totaal niet. Ik voel dat er iets niet goed is.
Zondag 15 mei stuur ik Lilianne een appje: "Ben bang dat het niet goed zit... De afscheiding lijkt toch meer en meer op mijn menstruatie". Na wat vragen heen en weer laat ze weten dat ik straks even moet laten weten of ik een echo wil. Deze biedt niet 100% garantie, maar kan mijn misschien wel gerust stellen. We bellen in de ochtend en na overleg met het ziekenhuis mogen we om 14 uur langs komen. Mijn ouders komen op de kindjes passen en ik vertel de kindjes dat mama naar het ziekenhuis moet omdat we denken dat het niet goed gaat met de baby in de buik (de kindjes wisten al dat we weer zwanger waren).
Om 14 uur melden we ons in het ziekenhuis en wordt ons vermoeden en mijn voorgevoel bevestigd. Er zit geen zwangerschap in mijn baarmoeder. Er wordt besloten een bloedtest te doen om te kijken hoe hoog mijn HCG gehalte is. Na een klein uurtje wachten komt de bevestiging. Het HCG gehalte is zo hoog dat er zeker sprake zou moeten zijn van een zwangerschap. In mijn lichaam ontwikkeld zich een zwangerschap, maar niet op de juiste plaats. Een buitenbaarmoederlijke zwangerschap....
Wat een klap in ons gezicht....

Nog dezelfde avond lig ik rond half 8 op de OK. Wat was ik bang en verdrietig. Je weet dat als je wakker wordt je niet meer zwanger bent en mag dat ook nog eens lekker zelf gaan vertellen waarvoor je op de ok bent. Tranen lopen over mijn wangen. Ik wil dit niet, ik wil een gezond kindje en niet weer een kindje verliezen.... Ookal was het pas 7 weken, het was zo welkom en voelde al zo als ons vierde kindje....


Als ik weer wakker wordt besef ik heel goed wat er is gebeurd. Ik ben blij om Richard weer te zien....
De pijn valt gelukkig nog mee. Ik merk wel dat mijn buik aanvoelt als of ik een week flink mijn buikspieren heb getraind ;-)
Richard gaat tegen 23 uur naar huis en daar lig ik klaar wakker en in een roes van alles wat ons is overkomen. Niet alleen wat er nu is gebeurd, maar alles van Jolie komt weer naar boven.
Als ik naast me kijk zie ik haar bedje staan.... Ons lieve meisje Jolie ze was ook zo welkom... Ook dit kindje was welkom... In 4 maanden tijd 2 kindjes verliezen doet zeer... Waarom overkomt ons dit, waar hebben we deze pech aan te danken. We levende net weer op en hadden ons leven weer aardig op de rit en nu zijn we weer terug bij af...

Ik weet dat we samen sterk zijn en kan het ook relativeren. Dit kindje had geen schijn van kans om te groeien, maar toch was het ons kindje. Ons nieuw vlindertje, sprankeltje hoop... Hoop op een nieuwe toekomst is ons weer ontnomen. We hebben even tijd nodig voor herstel, lichamelijk en mentaal, maar hopen snel weer ons leven op te kunnen pakken ondanks het verdriet dat er altijd zal zijn....

Woensdag 4 mei: alweer even geleden

Het is alweer even geleden dat ik mijn blog geschreven  heb. Er is ook veel gebeurd.


Donderdag 14 en vrijdag 15 april waren we lekker samen op pad geweest. Vrijdag zijn we naar Elst gereden en hebben daar bij een speciaal bedrijf het graf momumentje van Jolie mogen ontwerpen. Inmiddels hebben we de eerste opzet ontvangen. Het duurt helaas nog ruim 3 maanden voor  het monumentje wordt geleverd, maar het wordt zo mooi. Past helemaal bij ons meisje...

Woensdag 20 april was mijn eerste werkdag. Het was fijn om weer lekker aan het werk te zijn. Even geen mama, maar gewoon lekker Jojanneke. Bijkletsen met collega's en weer genieten van de kids in de klas. Ze waren zo blij dat ik er weer was dat dit het werken zo makkelijk maakte.
Ik was woensdag wel helemaal bekaf, maar dat kwam ook omdat ik nog herstellende was van een griepje.
Maandag 25 & dinsdag 26 april, samen met mijn collega's op studietweedaagse. Even slikken 's morgens om de alles achter te laten en zover weg te zijn, maar achteraf was het zo lekker. Maandagmiddag in de  pauze heerlijk even over het strand gewandeld. Heerlijk om even de wind te voelen en in de verte te kunnen staren.
Dinsdagavond bij thuiskomst zitten er 2 blijde kindjes op mij te wachten. Ze hadden mama zo gemist en ik hun... Het was fijn geweest de afgelopen 2 dagen, maar ik was blij om weer bij mijn gezin te zijn. Samen zijn is zo belangrijk.
Donderdag zijn we lekker als gezin vertrokken naar Emmen. Het weer zat niet mee, maar we waren even lekker samen weg. De kinderen genoten van onze aandacht en wij genoten van hun.


Ik merk de afgelopen week dat wij Jolie verweven hebben in ons leven. Ze hoort bij ons en is er altijd voor ons.


In de tweede week van de meivakantie nog een dagje samen als gezin erop uit. Samen naar het thomas de trein evenment in het spoorwegmuseum. Wat hebben de kinderen genoten van deze dag....


Veel gebeurd.... er speelt ook veel in ons leven....