Woensdag 17 mei: Vier kindjes....

Vanmorgen was niet mijn ochtend. Na een onrustige nacht moesten we op schieten om de kinderen op tijd aan te kleden. Richard bracht de kinderen weg en bij mij kwamen de tranen. Lekker weer terug mijn bed in gegaan. Deze dag moest ik even opnieuw beginnen. Na een goed gesprek met mijn lieverd kwamen we tot de conclusie dat mijn verdriet voortkomt uit 2 punten. Als eerste natuurlijk mijn gebroken hart. Wat doet het weer pijn! Ik weet dat deze pijn minder wordt, maar voor nu is het dubbele pijn. Weer een stukje van mijn hart is naar de hemel gegaan... Jolie en Vlinder zullen samen zijn dat weet ik zeker.... Maar wat hadden we ze graag beide bij ons gehouden. 

Als tweede is de grote teleurstelling in het ziekenhuis. Niet in allemaal, maar vooral de afdeling waar ik afgelopen maandag van werd ontslagen. Ik heb een stukje medeleven gemist, begrip voor onze situatie. We zijn in het diepe gegooid. Zondag is alles snel gegaan en maandag heb ik nog wel even met de arts gesproken, maar dat is totaal niet binnen  gekomen bij mij. Waar moet ik op letten, wat moet ik doen met mijn wonden, waar kan ik terrecht met mijn vragen. 

Het verschil tussen de verloskamers en de afdeling is erg groot. Waar wij bij Jolie vol lof spreken over de goede zorgen hebben we die nu gemist. 

Als je dan een brief krijgt met een afspraak voor over ruim 4 weken dan vind ik het heel jammer. Gelukkig mogen we na een telefoontje volgende week al even langskomen om alles te bespreken.

Hopelijk worden onze vragen dan beantwoord...

Als Richard op het punt staat om te vertrekken belt een lieve vriendin. "Ik voelde dat ik jou moest bellen" zegt ze.... Wauw ik barst in snikken uit... Ik had dit inderdaad even nodig. Thanks Lieverd voor jou onvoorwaardelijke steun! 

Als Maudy uit school komt ben ik weer een beetje bijgekomen van de ochtend. Lekker even samen kroelen en nadenken over haar feestje van volgende week. Tja dat moet gewoon doorgaan, hoe moeilijk ik het ook heb. Zij kijkt hiernaar uit en heel stiekem ik ook.... Ze geniet er zo van om die dag in de schijnwerpers te staan. 

Mooi om te ervaren dat een dag die zo verdrietig begon toch fijn kan worden.....

Vanavond kijken we samen Love is in the air.... Een stel dat hun kindje is verloren en een opa en oma die naar hun pasgeboren kleinkind gaan.... Huilen doe ik altijd wel, maar deze keer toch iets meer dan normaal 😉 

Nog even lekker tv kijken en dan op naar een nieuwe dag morgen. Kijken wat de dag ons weer brengen gaat.... 

Love my 4 Kids!