Vandaag zou je 6 maanden oud zijn.... De realiteit is dat we jou al 6 maanden moeten missen.
6 maanden van veel verdriet, maar ook geluksmomentjes. We zijn ons heel erg bewust geworden om van de kleine dingetjes te genieten.
Een jaar geleden vertelde we dat we inverwachting waren van jou. Ons liefdesverhaal werd uitgebreid. Wat waren we gelukkig en blij met jou komst (ookal was dat onverwachts). We genoten van jou en keken uit naar een mooi nieuwjaar. Dat een half jaar later alles anders zou zijn dan we ons konden voorstellen wisten we toen gelukkig nog niet.
Gisteren je kamertje schoongemaakt... In je kast liggen je kleertje klaar, nog altijd in maatje 50-56. Als de kast open gaat komt de heerlijke geur van zwitsalf naar je toe... Wat doet het zeer dat de kleertjes ongebruikt in de kast blijven liggen.
Je wagen ongebruikt boven staat.... Je zou inmiddels al uit de bak zijn en de buggy zitten. Lekker rond kunnen kijken tijdens het wandelen...
6 maanden...
Hoe zou je eruit zien?
Wat zou je nu al kunnen?
Zou je net zo snel zijn als je broer en zus?
Hoe zou ons leven zijn met jou erbij?
Zou je misschien al een tandje hebben?
Normaal zo'n mijlpaal, maar nu de gedachten dat het alweer 6 maanden geleden is dat we jou voor het laatst mochten knuffelen....
Er is nog steeds zoveel ongeloof dat je niet bij ons mocht zijn. En dan ons vlindertje. Ze mag bij jou zijn zodat je niet alleen bent, maar wat is ons verdriet groot dat we jullie hier moeten missen.
Een week geleden op gesprek geweest bij de arts in het ziekenhuis. Ze gaan nog verder onderzoek doen naar jou doodsoorzaak. Na ons gesprek schreef ik het volgende op mijn fb:
Vanmorgen weer een gesprek gehad over onze mooie meisje Jolie in het ziekenhuis. Ik brak toen ik vertelde dat mijn gevoel zegt dat het een moment opname is geweest. Jolie straalde rust uit en geen angst. Mijn mooie meisje geen kans gekregen om bij ons te blijven.... 💖 Het gemis is enorm.... Het verlangen naar nog een kindje is groot.... Ik las net de blog van sterrenbaby ( https://sterrenbaby.wordpress.com/ ) zo herkenbaar. Het schuldgevoel, het nuchtere waarmee ik kan vertellen over wat ons is overkomen.... Maar daar tegenover staat zoveel verdriet en onmacht. 2016 is met recht echt niet ons jaar, maar toch proberen we er iets moois van te maken. Negativiteit wil ik niet toelaten... Ik ga opzoek naar rust en een mooie nieuwe uitdaging op werkgebied. Mij krijgen ze niet klein. Ik ga door samen met mijn lieve Richard. Samen slaan we ons door alles heen en genieten we van de kleine geluksmomentjes 💗💙💖💛
Ik ben er van overtuigd dat er weinig uit de onderzoeken komt. Er was niks mis met ons meisje en niet met mij. Voor mijn gevoel heeft de navelstreng kort dubbel gezeten en heb je daardoor niet de kans gehad ons te waarschuwen en ben je rustig gaan slapen voor altijd. Je straalde rust uit bij jou geboorte geen angst. Je bent niet bang geweest... Je wist dat het goed was zo....
26 weken verder.... Vandaag komen we je plekje mooi maken en brengen we mooie nieuwe bloemetjes. Het enige wat mama voor je kan doen is zorgen dat je een mooi bloementuintje hebt. En mama zorgt ervoor dat je naam genoemd wordt. Je zult verder leven in vele harten. Iedere avond zingen we samen met je zus en broer een slaapliedje
Ik ga slapen, ik ben moe
Sluit mijn beide oogjes toe
Here houdt ook deze nacht
Over Maudy, Raf, Papa, Mama, Jolie & Vlindertje getrouw de wacht
Slaap lekker mijn kleine meisje.... De Here zal over je waken en er voor je zijn totdat papa of mama deze taak weer op zich kan nemen
