Kerst.... altijd keek ik uit naar kerst. Dit jaar is het anders. Zoals ik al eerder schreef wilde ik geen kerst in huis, maar inmiddels is er ook kerst in ons huis gekomen. Ik kan er helaas niet om heen. Ook op mijn werk vieren we volop kerst. Het kost me erg veel energie om mijn masker op te zetten, maar het lukt me aardig. Ik merk wel dat mijn energie op is als ik thuis kom. Tot de kinderen naar bed gaan staat mijn masker op, daarna gaat mijn masker af en gaat mijn hoofd overuren maken. Hoe overleef ik deze kerstdagen. Ik ga zekere proberen te genieten van mijn gezin en lieve familie, maar wat missen wij een klein meisje dat zou moeten rond lopen in huis. Uitkijkend naar haar eerste verjaardag. In plaats daarvan zijn we in dubio hoe we Jolie haar dag willen vieren.
Dan zijn er nog de kerstkaarten. Hoe kan ik nu zeggen een gelukkig nieuwjaar. Dat heeft zoveel andere betekenis gekregen. Het jaar waarvan wij dachten die heel gelukkig zou worden, bleek toen al heel slecht te beginnen. Jolie overleed in de nacht van 30 op 31 december in mijn buik. 's Middags op 30 december mocht ik haar nog horen. Niet wetend wat er die nacht zou gaan gebeuren. Wat we allemaal hebben gedaan of gevoeld op 31 december weet ik niet meer. 1 januari bekroop mij een gevoel. Op visite bij familie voel ik je niet bewegen, maar ik durf nog niet te gaan bellen. Heel eerlijk heb ik daar toen ook helemaal niet bij stil gestaan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten