Zomaar een herkenbaar stukje

Neeee! De schreeuw die ik nooit vergeet.

Zoals ik een oergeluid maakte bij de geboorte van mijn kind. Schreeuwde ik de roep van een moeder die het onmogelijke niet wilde geloven. 

Direct al die immense pijn, gevolgd door verdoving. In de verdoving kreeg ik te horen dat ik zo krachtig was.  Ik heb gesproken voor en over mijn kind. 

Daarna waaiden mijn woorden met de wind weg. Er was alleen een intense pijn, een niet meer, nooit meer en nooit weer.

Het is te groot. Te groot om direct te geloven.

Nee, dit wil ik niet. 

Later begreep ik dat mijn verzet, mijn ongeloof en mijn gevecht bij mijn rouw hoorde.  Het willen weggaan van de immense pijn ook.  Ik had mijn verliesbegeleider nodig on uit te huilen, te razen en te begrijpen wat ongrijpbaar is.

Nooit meer..  mijn kind.  Maar ik kan zeggen dat ik leef, ook al doet het soms ongelofelijk zeer. 

#deels uit verhalen rouwende moeders#verlies#overlijden kind#indeontmoeting

12 februari: ik wil schreeuwen...

Ik wil schreeuwen dat ik je mis, dat ik je zo graag wil vasthouden, dat ik me zo ontzettend *piep* voel.... Ik wil terug naar de tijd dat je nog veilig in mijn buik zat en ik je 💕 nog kon horen.
Niemand ziet mijn verdriet. Van binnen zo vol verdriet en pijn. Het gemis is groot en het verdriet immens. De laatste weken merk ik dat ik steeds meer mezelf opsluit in mijn eigen gevoelens. Ik kan me dagen niet lekker voelen. Niks wil, niks lukt. Tot ik weer moet werken. Dan trek ik mijn masker op en wordt ik afgeleid van mijn diepste verdriet. Daarna gaat het weer een paar dagen goed tot ik weer bij mijn diepste verdriet kom...
Waarom.... een woord met zoveel vragen, maar nooit zullen er antwoorden komen. Mijn verdriet zo diep, het gemis zo groot....

Ze zeggen: ‘Rust in vrede’,

Maar jij hóórt niet te rusten.

Een kind moet spelen, lachen,

Een kind hoort in de zon,

Niet in het aardedonker,

Niet kind van het verleden.

Speel jij nu bij je bron?

Dat zou ik willen weten,

Waar jij nu bent gebleven,

Waar wij je kunnen vinden,

‘k wou dat je ‘t zeggen kon.

Ben je achter de sterren,

Zou daar de hemel zijn,

Of toch dichtbij de zon?

Uit: ‘Als vlinders konden spreken’ van Yvonne van Emmerik

Dinsdag 24 januari: off day van Maudy

Gisteren een beetje een off-Day gehad. Het begon 's morgens met tranen en die kwamen en gingen vandaag. Ook al stond ik met een glimlach op school van binnen is er niet altijd een glimlach. Maudy had vandaag ook een beetje zo'n dag. Gisterenavond een mooi gesprekje met Maudy. Ze kwam met haar tranendoosje aan. Deze heeft ze gemaakt bij de rouwtherapeut. In het doosje zitten tranen, maar ook 4 steentjes. Ze had bij alle steentjes een uitleg. 

Roze steentje: doet jaar denken aan de kleertjes die Jolie aan had.

Het kleine groene steentje: doet jaar denken aan de Hemel waar Jolie is.

Paarse steentje: staat voor het geluk dat we hadden toen Jolie er was en verdriet dat we hebben nu we Jolie moeten missen.

Het doorzichtige steentje: daarmee kon ze Jolie beter zien in de hemel. 

Op school was ze ook bezig geweest met haar zusje. Ze mocht een zin leggen op haar letter doos "Ik mis mijn zusje Jolie heel erg" had ze neergelegd. 

Als ik 's avonds in haar schriftje kijk heeft ze haar zusje getekend.....

Haar rouwverwerking mooi in beeld gebracht. Een kleine meisje van zes jaar, zo open over jaar gevoelens op een mooie manier #trots #rouw #ditisbabysterfte #jongekinderen #daarkunnenwevanleren #gevoel 

Maandag 23 januari: mezelf even kwijt

Na 4 dagen goed ziek te zijn geweest voel ik me eindelijk weer beter. Eigenlijk ben ik veel langer ziek geweest. Het begon aan het einde van de kerstvakantie met koorts en de keelpijn is eigenlijk niet weggegaan. Afgelopen woensdag bereikte mijn keelpijn dan toch het punt waarop ik dacht dit is niet goed. Ziek zijn komt eigenlijk niet voor in mijn woordenboek. Ik geef nooit op en ga altijd maar door. Zelfs nu ik niet veel kon deed ik toch nog vanalles....

En dan ineens overvalt mij het verdriet. Het liefste zou ik even een flink potje janken, maar Maudy moet zo naar school en ik wil haar niet verdrietig maken. 

Ze zaten samen achter aan tafel heel lief naar de iPad te kijken en ineens is daar het gemis van een klein meisje dat ronddartelt.... 

Vannacht toen ik nog niet sliep zag ik een bericht van een lotgenoot 

Wat is dit herkenbaar. Elke dag sta ik weer op met de gedachte dat ik een stukje van mezelf moet missen. Elke avond slaap ik laat omdat ik maar lig te piekeren hoe we toch verder moeten. Hoe graag ik soms weer gewoon Jojanneke wil zijn met een gezin van 2 prachtige kinderen....  Jolie wil ik nooit vergeten, maar het liefste wil ik haar ook niet missen. 

Heel graag wil ik weer zwanger worden, maar elke maand is er wel weer iets waardoor het niet gaat. Deze maand gaat hem ook niet worden. Ziek zijn en vol medicijnen is niet de juiste start voor een nieuw leventje. Dus onze wens stellen we weer een maand uit. Al heel wat tranen om gelaten het weekend. 

Het leven van een rouwende moeder is niet makkelijk. Elke morgen wakker worden met verdriet, maar dan is daar weer de normale dag die we op gaan starten en vergeet je even dat je rouwende bent.... 

Mooi momentje vandaag... Ik moest even op mijn neefje passen. Bij het uit bed halen krijg ik een knuffel en even springen de tranen in mijn ogen... wat mis ik deze momentjes met mijn kleine meisje....

4 januari.... Jouw geboortedag

💖4 januari 2016✨ 

Ik klim op een ladder

maakt niet uit hoe 

hoog naar de Hemel

gewoon naar je toe

om even te horen

hoe het daar is en

om je te zeggen

dat ik je zo mis

Lieve Jolie💖 

Ons mooie meisje.... Vandaag is het jou dag. Gefeliciteerd met je eerste verjaardag. Vanavond zullen we jouw feestje vieren met slingers, ballonnen en taart. Je grote broer en zus kijken er al de hele week naar uit. Vier je een feestje met ons mee vandaag met al je vlindervriendjes? 

Weet dat je nooit uit ons gedachte bent....

We houden van je tot de 🌛 en terug 😘

Liefs Papa, Mama, Maudy en Raf

-------

Het is inmiddels kwart voor 1 's nachts. Net zoals de vorige avonden kan mama niet slapen. De pijn en het verdriet zitten zo diep. De hele week al merk ik dat mijn tranen hoog zitten, maar niemand ziet ze op mijn wangen. Vandaag even langs de huisarts geweest met Maudy. De huisarts vroeg nog even hoe het was. Als hij echt door had gevraagd hadden de tranen over mijn wangen gelopen. Je bent een sterke vrouw zei hij, maar dat is zeker ook mijn valkuil. Ik ga maar door, wil alles tot in de puntjes geregeld hebben. Jouw dag moet perfect zijn. 

De slingers hangen op, je bloemstuk ligt klaar en de taarten zijn gemaakt. 

Je cadeautjes ontbreken.... die zouden klaar moeten liggen voor morgenvroeg. Je zou er nog niet veel van begrijpen, maar vast en zeker genieten van de aandacht.
Ik blijf nog even lekker op je kamertje zitten en ga dan toch maar slapen.

De dag starten we rustig op. 's Morgens krijgen we even visite en daarna gaan we richting Jolie. Nog even snel een mooie ballon halen voor op je grafje en dan komen we er aan.
Je krijgt mooie bloemen en de mooie grote ballon. Iedereen mag weten dat het vandaag jouw dag is.
Vandaag heb je nog meer visite gekregen. Allemaal lieve mensen die even bij jou langskomen. Je grafje ligt vol met bloemen en kaarsjes.

's Avonds hebben we samen met naaste familie en vrienden jouw verjaardag gevierd. Mensen vinden het gek om ons te feliciteren, maar dat mag wel. Je bent immers jarig. Net na half 7 maken we een speciaal momentje voor jou. Alle kinderen krijgen een mooie ballon met een lichtje erin. We tellen af en laten allemaal tegelijk de ballonnen los. Daar gaan ze allemaal richting jou. Even breekt mama, maar ze hersteld snel. Voor nu even geen tranen, maar genieten van jou momentje. Tranen mogen er zijn dat weet mama, maar dat doet mama het liefste alleen. Waarom geen idee. Ik wil mijn diepste pijn en verdriet niet delen. Dat is voor niemand te begrijpen.
Mijn schoonzusje zei "je kunt beter op fb lezen hoe het met haar gaat, vertellen doet ze het toch niet". Ik kan moeilijk over mijn gevoelens praten, maar ik kan ze wel goed op papier zetten. Het schrijven helpt mij bij het verwerken. Na het schrijven is het voor mij ook weer op een plekje.

 

1 januari - 3 januari: zware dagen

De afgelopen dagen waren zwaar. Alles komt weer terug en wordt als een film afgespeeld.

Raf vraagt elke dag hoeveel nachtjes het nog is. Hij wil jouw feestje vieren.

1 januari zijn we lekker rustig opgestart. Daarna eerst even naar mijn ouders. Mijn zus hoopte dat ik al zwanger was. Dat had ik zelf ook zo gehoopt. Ik wilde 2016 afsluiten met een zwangerschap. Hopelijk wordt 2017 ons jaar. 

Daarna naar mijn schoonouders. Net als vorig jaar.... 

Maandag 2 januari de dag dat onze wereld even stil stond. Ik kan het me nog als de dag van gisteren herinneren. De pijn, het verdriet en ongeloof. Maar ook het schakelen naar de overlevingsstand. Vanaf die dag was ik sterk... heel af en toe valt mijn masker af. Dit is vooral op de stille momenten als ik in bed lig. Mijn hoofd fantaseerde dan over hoe het zou zijn geweest. Wat zou je al kunnen? Hoe zou je eruit zien? Wat voor karakter zou je gehad hebben? Zoveel vragen waar we nooit een antwoord op zullen krijgen....
Maudy was vorig jaar logeren en Raf mocht bij ons in bed logeren. Wat hebben we toen van hem genoten. Hij zorgt nog steeds voor de glimlach op ons gezicht. Maudy ook hoor, maar hij voelt mij precies aan.

Wat mis ik je toch meisje.... was je nog maar hier

Dinsdag 3 januari
's Morgens gezellig naar de verjaardag van een vriendinnetje geweest en samen de taarten versierd voor de verjaardag van Jolie. Het was fijn om zo ontspannen de dagen door te komen.
Ik hik tegen morgen aan en kan ook niet slapen. Als het 12 uur is zeg ik tegen Richard "Gefeliciteerd". Hij feliciteert mij ook en valt daarna  in slaap. Ik ben nog even wakker....