Maandag 23 januari: mezelf even kwijt

Na 4 dagen goed ziek te zijn geweest voel ik me eindelijk weer beter. Eigenlijk ben ik veel langer ziek geweest. Het begon aan het einde van de kerstvakantie met koorts en de keelpijn is eigenlijk niet weggegaan. Afgelopen woensdag bereikte mijn keelpijn dan toch het punt waarop ik dacht dit is niet goed. Ziek zijn komt eigenlijk niet voor in mijn woordenboek. Ik geef nooit op en ga altijd maar door. Zelfs nu ik niet veel kon deed ik toch nog vanalles....

En dan ineens overvalt mij het verdriet. Het liefste zou ik even een flink potje janken, maar Maudy moet zo naar school en ik wil haar niet verdrietig maken. 

Ze zaten samen achter aan tafel heel lief naar de iPad te kijken en ineens is daar het gemis van een klein meisje dat ronddartelt.... 

Vannacht toen ik nog niet sliep zag ik een bericht van een lotgenoot 

Wat is dit herkenbaar. Elke dag sta ik weer op met de gedachte dat ik een stukje van mezelf moet missen. Elke avond slaap ik laat omdat ik maar lig te piekeren hoe we toch verder moeten. Hoe graag ik soms weer gewoon Jojanneke wil zijn met een gezin van 2 prachtige kinderen....  Jolie wil ik nooit vergeten, maar het liefste wil ik haar ook niet missen. 

Heel graag wil ik weer zwanger worden, maar elke maand is er wel weer iets waardoor het niet gaat. Deze maand gaat hem ook niet worden. Ziek zijn en vol medicijnen is niet de juiste start voor een nieuw leventje. Dus onze wens stellen we weer een maand uit. Al heel wat tranen om gelaten het weekend. 

Het leven van een rouwende moeder is niet makkelijk. Elke morgen wakker worden met verdriet, maar dan is daar weer de normale dag die we op gaan starten en vergeet je even dat je rouwende bent.... 

Mooi momentje vandaag... Ik moest even op mijn neefje passen. Bij het uit bed halen krijg ik een knuffel en even springen de tranen in mijn ogen... wat mis ik deze momentjes met mijn kleine meisje....