woensdag 30 maart: Jolie's wereld door de ogen van Maudy

Vandaag een dag vol emoties. Vanmorgen gewandeld met een lotgenoot. Fijn om het stukje herkenning te horen en om gewoon lekker over Jolie te kletsen. 

Vanmiddag samen met Maudy naar een rouwtherapeut geweest. Wat was het confronterend voor mij als mama om Maudy te horen praten over haar zusje. Hoe erg ze haar miste en hoe fijn ze het vindt dat ze zo'n fijne familie om zich heen heeft. Samen met Karin heeft ze stickers geplakt. Het is mooi om te horen hoe ze alles omschrijft.

De 2 hartjes in het midden zijn Jolie en Maudy. Om haar heen staat ons gezin en haar neefjes en nichtjes. Jolie's wereld door de ogen van Maudy. Ze is in een wereld vol glittertjes, hartjes, bloemetjes...

Het gesprek heeft mij zo geraakt dat ik er de hele dag al stil van ben. Als we Raf gaan halen verteld de juf van Raf dat ze kan merken dat Raf er zeker ook mee bezig is. Dit terwijl ze Raf eigenlijk nooit ziet (ze werkt normaal niet op woensdag). 

Zo zijn allebei onze kinderen veel met hun zusje bezig. Ze leeft in ons voort en zal voor altijd bij ons gezin horen.... 

Maandag 28 maart: berichtje van papa

Dag lieve Jolie, zit op het bankje in de zon naar je te kijken. Een onstuimige dag wordt afgesloten met een mooie zon. Weer een dag voorbij zonder jou in mijn armen. Vandaag weer niet wakker geworden uit een boze droom. Afgelopen dagen veel last gehad van mezelf. Last van dingen waarvan je moeder gisteren voorlas dat ze bij een fase horen van verwerking. Nou laat mij die fase dan maar snel overslaan en naar de volgende gaan. Maar eigenlijk wil ik in een hele andere fase zitten. De fase van genieten. Maar ik besef me steeds meer dat die fase met jou er nooit meer gaat komen. Überhaupt nooit meer een echte fase. Vandaag een stukje zitten lezen over teleportatie. Was zoiets er ook maar tussen hier en waar jij bent. Even op en neer. Even bij je zijn, je even knuffelen. Maar helaas...... 

De zon gaat zo onder en ben je weer alleen of toch ook niet. In mijn hart ben je altijd bij ons en wij bij jou. Lieve meid we missen je zo....

Slaap lekker, waar je ook bent.

Vrijdag 25 maart: Goede Vrijdag... Never Lose Hope

Genoten van mijn kindjes vandaag, maar dan de confrontatie met het leven vanavond. Dat doet dan zo zeer.... Hoe moet ik verder zonder mijn kindje, mijn meisje? Waarom overkwam ons dit? Het verlies en gemis doen zo'n pijn. Dan kijk ik weer naar mijn arm. Al een aantal weken heb ik het armbandje van de passion aan... Never Lose Hope! Daar houd ik me aan vast... <3

Donderdag 24 maart: Mama zijn

Heerlijk kindjes naar school en de opvang en mama nog lekker even terug naar bed na een gebroken nacht. Even geen mama zijn maar mezelf. Je vergeet het zo makkelijk, maar het is wel een fijn momentje. 

Zoals afgelopen zondag. Heerlijk gewinkeld en over het strand gewandeld met mijn lieve vriendinnetjes.... Weer opgeladen voor de nieuwe week. Want zeg nou zelf mama zijn is iets heel moois.... Love <3

Zo vaak wordt er gevraagd "Hoe is het met jullie?" In het begin kon ik altijd zeggen het gaat goed, maar nu zeg ik altijd dat het moeilijk is. We hebben ups en downs. De downs zijn er op het moment veel. We missen ons meisje. Hoe zou ze nu zijn? We willen graag nog een kindje. Niet om Jolie te vervangen, maar omdat we nog zoveel liefde over hebben voor een kindje. 

We kijken positief vooruit. Ons goede voornemen was om meer tijd aan ons gezin te besteden. Dat doen we zeker... Zaterdag ga ik samen met Maudy naar K3 en voor de mei vakantie hebben we een paar dagen Emmen geboekt. Lekker even weg en genieten. Dit doen we ook samen. We gaan net voor ik weer ga beginnen met werken lekker nog even samen weg. Afsluiten van een periode die we zo anders hadden voorgesteld. Jolie heeft ons zoveel moois gegeven... 💖💖 

vrijdag 18 maart: confrontatie....

Vanmorgen al rijdend naar het zwembad even slikken, waarom geen idee.  Even een besef momentje. Lekker genoten met de kids in het water. Raf vindt het zwemmen steeds leuker en geniet echt van ons momentje samen. Vandaag met zijn grote zus merk ik dat hij net weer even wat meer durft. Mooi om te zien hoe ze samen kunnen spelen...
Daarna nog even langs Jolie. Samen met Raf een nieuwe kaars neergezet en samen een kusje de lucht in geblazen. Hij gaat steeds vaker tegen Jolie kletsen, zo mooi momentje.... Maudy wilde niet mee lopen. Ze mist haar kleine zusje ontzettend. Vanmiddag zei ze het ineens. Zo maar tussen het spelen. Niet alleen wij hebben veel verdriet, maar ook de kids missen hun zusje heel erg. Ze is verweven in ons leven. Altijd zal ze bij ons zijn en erbij horen.

Nu het gemis en de pijn zo voelbaar zijn, word ik regelmatig geconfronteerd. De wandelwagen die boven staat, mama's die achter de wandelwagen lopen. Wat had ik graag met Jolie gewandeld door het centrum....
Vandaag liep ik even binnen bij de Jola. Ik zag een te lief setje hangen. Slik... wat had ik dat graag willen kopen. Snel de winkel weer uit en verder schoenen zoeken, want ja daar kwam ik voor....

Woensdag 16 maart: het proces van rouwen...

Kids naar school dus even tijd om rustig naar mijn kleine vlindertje te gaan. Het proces van rouwen valt ons zwaar. Het gemis is de afgelopen 2 weken zo groot en de pijn zo voelbaar. Ik merk zelf dat ik het even niet meer aan kan. Ik wil zo graag voor de kinderen en Richard dat het goed gaat dat ik mezelf daarbij vergeet. Ik wil niets liever dan nog even met haar kroelen, nog 1 kusje geven.... Ondanks mijn grote verdriet probeer ik toch iedereen dag te genieten van de kleine dingetjes. Zoals vandaag... Genieten van de vogels die fluiten, de wind die door mijn haren waait als ik bij mijn vlindertje ben en de zon die me nu verwarmd. Alsof Jolie💖 wil zeggen, mama ik ben er altijd.... 💕

Wat liggen verdriet en geluksmomenten dicht bij elkaar. Vanmorgen voelde ik veel verdriet, maar vanmiddag was daar een geluksmomentje. Lekker lunchen met Richard en Maudy. Maudy genoot ervan. Ze heeft deze momentjes nodig. Even lekker nergens aan denken en niks dat moet. Afgelopen dinsdag hebben we een gesprek gehad met een rouwtherapeut. Hopelijk kan zij Maudy helpen om een stukje herkenning te geven in het proces waar ze inzit. Het is voor mij als haar mama zo moeilijk dat ik haar niet kan helpen. Ze ontwijkt ons met haar verdriet netzoals ik zelf ook mijn ouders ontwijk. Mijn moeder zei vanmorgen nog dat ik bij haar echt terrecht kan, maar dat vind ik lastig. Ze hebben zelf al zoveel verdriet...Niet alleen hebben ze hun kleindochter verloren, maar ook zien ze dat hun dochter zoveel verdriet heeft. 

Onze eigen kinderen zien ook het verdriet van iedereen. Raf is graag bij oma. Soms vind ik dat best lastig, maar ik begrijp hem wel. Mama is verdrietig en dan moet hij weer mee naar Jolie. Bij oma kan hij lekker spelen en knuffelen. Zonder hem was ik de afgelopen weken niet door gekomen. Hij leert mij te genieten van alle kleine dingetjes, geeft me een knuffel als ik verdrietig ben en helpt me op te staan als ik even niet meer kan....

 

zaterdag 12 maart: wat een week....

Wat een moeilijke week hebben we achter de rug. Ik schreef in mijn vorige blog over het weekendje weg. Wat was het heerlijk om even weg te zijn, lekker buiten wandelen en spelletjes doen met elkaar. Maar zondagavond kwamen bij ons allebei de tranen. Ik schreef aan onze maatschappelijk werker Els het volgend

Afgelopen vrijdag naar mijn werk geweest. De drempel was zo hoog en de traantjes hebben daar even gevloeid, daarna heerlijk weer in de klas gezeten en met mijn collega’s gekletst. Het was heel fijn, maar daarna voel ik de druk. Ik moet straks weer aan het werk, maar kan ik het wel. Lukt het mij om me weer volledig te focussen op mijn werk.

Vrijdagmiddag gingen we een weekendje weg. De deur achter me dicht doen deed zeer. Ik liet haar thuis achter daar waar ze zo dicht bij ons is. Snel nog even naar de begraafplaats.  Even zorgen dat alles er goed bij ligt en de kaarsjes branden.
Aangekomen voelt het vreemd om in het vakantiehuisje te zijn. Ik merk dat ik stil ben en niet alles mee krijg. ’s Avonds in bed schrijf ik het van me af. De dagen daarna gaan redelijk. Ik probeer gezellig te zijn en laat niks merken, maar van binnen huil ik de hele dag. Ons meisje zou hierbij moeten zijn. Lekker kroelen met iedereen. Als we zondagavond naar huis rijden breek ik. Ik laat het niet merken aan Richard, maar eenmaal thuis komen we er beide achter dat we het zo moeilijk hebben gehad, maar beide de sfeer niet wilde verpesten.

Wat hebben we ons meisje gemist dit weekend. Maandag ook echt een off day. Niks wil, voel me verdrietig. Als ik samen met Raf tc zit te kijken komen mijn tranen. Raf kijkt me aan zegt: "Mama, is Jolie kwijt". Ja mannetje mama is haar kleine meisje kwijt. Wat zou mama haar graag bij zich willen hebben....
's Morgens visite van een collega. Fijn om even lekker te kunnen praten over Jolie. 's Middags even met de juf van Maudy gesproken. Het is fijn om te horen dat Maudy het zo goed doet op school ondanks alles wat ons is overkomen. De juffen houden haar goed in de gaten bij onderwerpen die Maudy zouden kunnen raken. Wel gaan we toch kijken naar rouwbegeleiding voor onze kinderen. Vooral voor Maudy lijkt ons dit toch wel een goed idee.

Woensdag weer een moeilijke dag. We hebben een afspraak bij de verloskundige. Al wachtend in de wachtkamer denk ik terug aan de laatste keer dat ik daar zat. Twee dagen voor het overlijden van Jolie. Daar hoorde ik haar hartje voor het laatst. Dan ineens klinkt er vanuit de spreekkamer een hartslag. Het raakt me... Wat zou ik die graag willen horen van ons meisje....
Lilianne, de verloskundige, vraagt aan mij of ik het niet moeilijk vond. Ja, zeg ik het doet toch meer pijn dan ik had verwacht. Even zijn daar de tranen, maar ook snel poets ik  ze weer weg. Waarom kan ik dan niet mijn verdriet laten zien, waarom zijn die tranen er alleen als ik alleen ben. Soms zijn ze er ook bij Richard, maar meestal zijn mijn tranen niet zichtbaar voor andere.
Na een fijn gesprek verlaten we de praktijk. Even een dikke knuffel en we kunnen er beide weer tegenaan. Thuis gekomen wachten we op het telefoontje voor de laatste uitslag vanuit het ziekenhuis. Deze is zoals verwacht prima. Ons meisje was kerngezond...

We merken dat iedereen Jolie lijkt te zijn vergeten. Ik weet met mijn verstand dat dit niet zo is, maar mijn gevoel zegt van wel… Voor andere mensen gaat het leven weer door, maar wij staan stil. We merken dat onze automatische piloot eraf is. Voor ons is het moment van de gevoelens bij het gemis gekomen. Onze overleefstand is even niet meer aanwezig. Dit gevoel doet zo'n pijn. Elke dag hebben we samen wel even een momentje van veel verdriet. We zitten dan vaak samen even op haar kamertje. We kunnen gelukkig samen heel goed praten.

Wat een moeilijke week.... Veel moeilijke momenten, maar ook mooie momenten.
Zwemmen samen met Raf, hij vond het ineens zo leuk en deed zo goed zijn best.
Maudy helemaal trots met haar nieuwe fiets, lekker samen gefietst met het zonnetje....
Jolie haar plekje mooi gemaakt met nieuwe bloemen en vlindertjes...

We genieten van onze 3 kids... Alle 3 even speciaal...

  

Vrijdag 4 maart: weer een drempel over...

Vandaag een dag die ik lang heb uitgesteld, maar het moest er toch van komen. Langs gaan op mijn werk, collega's weer ontmoeten en de kinderen weer even zien. Bij binnenkomst toevallig opgevangen door mijn collega. Fijn om meteen een bekend gezicht te zien. Daarna de gang op bij de klassen en BAM daar was mijn breek moment. Alle spanning die ik had opgebouwd kwam er even uit. Na een paar minuten trek ik mezelf weer omhoog en ga richting de kinderen. Fijn om te ervaren dat ze mij gemist hebben en na een paar kroeltjes is het ijs gebroken. Fijn om weer terug te zijn in de klas. Het voelt goed... 

Na de kids even langs mijn directrice en ook nog even met een paar collega's staan kletsen. 

Ben ik weer toe aan werken? Ja ik denk het wel. Toch krijg ik ook een benauwd gevoel. Weet ik het allemaal nog wel, wat is er allemaal veranderd. Gelukkig heb ik nog even de tijd om alles rustig op te  gaan starten. Eerst nog maar eens even rustig genieten van alles thuis. 

Terwijl ik dit typ zijn we in het grote huis, zoals Maudy het altijd zo mooi noemt. Gezellig met 7 gezinnen, 14 volwassen en 10 kinderen. Weer een drempel. De plek die we zo koesteren, thuis, achterlaten. En binnenstappen met het idee dat er eigenlijk nog een klein meisje bij had moeten zijn. Het was niet makkelijk om alle spulletjes achter te laten. Haar foto is meegegaan en staat op een mooi plekje  in huis. Ook haar kaarsje brand de hele dag. Ze is bij ons, maar nu ook zichtbaar. Voordat we zijn weggegaan nog even langs Jolie. Even zorgen dat alles er netjes bij ligt en de kaarsen branden. 

Mama komt snel weer naar je toe lieverd...!

Woensdag 2 maart: bijna 2 maanden

Vorige week en vandaag fijne gesprekken gehad in het ziekenhuis. We hebben het medische stukje achter ons kunnen laten en kijken weer de toekomst in. Jolie heeft ons zoveel mooie dingen geleerd....

Vorige week hebben we gesproken met een gynaecoloog. We hadden al wel wat uitslagen gekregen, maar nu hebben we alles besproken.

Jolie zelf was helemaal gezond. Er was wel te zien dat ze zuurstof te kort heeft gehad. Wat een geruststelling dat zij zelf niks mankeerde, maar ook dubbel dat ze niet bij ons mag zijn. 

Mijn moederkoek bleek niet helemaal te zijn uitgerijpt. Dit betekent dat Jolie tegen het einde van de zwangerschap minder voeding kreeg vanuit de moederkoek.  Dit zou een oorzaak kunnen zijn. Naast de moederkoek was ook de navelstreng niet helemaal in orde. Van de 3 vaten waren er 2 dicht geslibt. Dit kan gebeurt zijn voor of na het overlijden. Dit kunnen ze helaas niet meer terug zien.

Kans op herhaling is niet groot. Mochten we opnieuw zwanger worden zal er een goede begeleiding komen vanuit het ziekenhuis en mijn eigen verloskundige. 

We waren erg opgelucht na dit gesprek. Het was fijn om te horen wat er was mis gegaan. Nu kunnen we dit een plekje geven. En vooruit kijken naar de mooie toekomst die voor ons ligt. 

Vandaag een fijn gesprek gehad met Els. Zij heeft ons de afgelopen weken begeleid. Erg fijn om te merken dat ze ons zo goed begrijpt. We merken allebei dat we moeite hebben met wat mensen van ons verwachten. We rouwen niet op de manier die mensen verwachten. Ja we zijn sterk, maar dat wisten wij ook niet van te voren. Je weet pas hoe je reageert  als je het zelf meemaakt. Helaas mogen wij nu bij een elitetroepje ouders horen. Liever hadden we daar niet bij willen horen. 

Fijn om even bevestigd te krijgen dag we het echt goed doen als ouders voor onze andere prachtige kinderen en als partners voor elkaar. We kunnen elkaar lezen en schrijven... 

Vanavond kijk ik naar een nieuwe programma op tv... Als je me echt zou kennen. Een heel heftig programma. Wat er gezegd wordt komt meteen bij mij binnen. De kandidaten moeten hard schreeuwen:"Ik ben boos omdat...." Als ik het in mag vullen zou ik zeggen 

"omdat mijn meisje niet bij ons mocht blijven, omdat ik mijn kind moest verliezen"

Tranen liepen over mijn wangen. 

Ondanks de pijn en het verdriet dat we hebben, kunnen we wel zeggen dat we geaccepteerd hebben wat ons is overkomen. Het liefste hadden we Jolie bij ons gehouden, maar om verder te kunnen moeten we accepteren dat ze niet bij ons mocht zijn. We weten dat ze op die mooie plek is vol met bloemen omringd door alle lieve mensen die de finish al hebben bereikt....