Afgelopen vrijdag naar mijn werk
geweest. De drempel was zo hoog en de traantjes hebben daar even gevloeid,
daarna heerlijk weer in de klas gezeten en met mijn collega’s gekletst. Het was
heel fijn, maar daarna voel ik de druk. Ik moet straks weer aan het werk, maar
kan ik het wel. Lukt het mij om me weer volledig te focussen op mijn werk.
Vrijdagmiddag gingen we een
weekendje weg. De deur achter me dicht doen deed zeer. Ik liet haar thuis
achter daar waar ze zo dicht bij ons is. Snel nog even naar de begraafplaats.
Even zorgen dat alles er goed bij ligt en de kaarsjes branden. Aangekomen voelt het vreemd om in het vakantiehuisje te zijn. Ik merk dat ik stil ben en niet alles mee krijg. ’s Avonds in bed schrijf ik het van me af. De dagen daarna gaan redelijk. Ik probeer gezellig te zijn en laat niks merken, maar van binnen huil ik de hele dag. Ons meisje zou hierbij moeten zijn. Lekker kroelen met iedereen. Als we zondagavond naar huis rijden breek ik. Ik laat het niet merken aan Richard, maar eenmaal thuis komen we er beide achter dat we het zo moeilijk hebben gehad, maar beide de sfeer niet wilde verpesten.
Wat hebben we ons meisje gemist dit weekend. Maandag ook echt een off day. Niks wil, voel me verdrietig. Als ik samen met Raf tc zit te kijken komen mijn tranen. Raf kijkt me aan zegt: "Mama, is Jolie kwijt". Ja mannetje mama is haar kleine meisje kwijt. Wat zou mama haar graag bij zich willen hebben....
's Morgens visite van een collega. Fijn om even lekker te kunnen praten over Jolie. 's Middags even met de juf van Maudy gesproken. Het is fijn om te horen dat Maudy het zo goed doet op school ondanks alles wat ons is overkomen. De juffen houden haar goed in de gaten bij onderwerpen die Maudy zouden kunnen raken. Wel gaan we toch kijken naar rouwbegeleiding voor onze kinderen. Vooral voor Maudy lijkt ons dit toch wel een goed idee.
Woensdag weer een moeilijke dag. We hebben een afspraak bij de verloskundige. Al wachtend in de wachtkamer denk ik terug aan de laatste keer dat ik daar zat. Twee dagen voor het overlijden van Jolie. Daar hoorde ik haar hartje voor het laatst. Dan ineens klinkt er vanuit de spreekkamer een hartslag. Het raakt me... Wat zou ik die graag willen horen van ons meisje....
Lilianne, de verloskundige, vraagt aan mij of ik het niet moeilijk vond. Ja, zeg ik het doet toch meer pijn dan ik had verwacht. Even zijn daar de tranen, maar ook snel poets ik ze weer weg. Waarom kan ik dan niet mijn verdriet laten zien, waarom zijn die tranen er alleen als ik alleen ben. Soms zijn ze er ook bij Richard, maar meestal zijn mijn tranen niet zichtbaar voor andere.
Na een fijn gesprek verlaten we de praktijk. Even een dikke knuffel en we kunnen er beide weer tegenaan. Thuis gekomen wachten we op het telefoontje voor de laatste uitslag vanuit het ziekenhuis. Deze is zoals verwacht prima. Ons meisje was kerngezond...
We merken dat iedereen Jolie lijkt te zijn vergeten. Ik weet met mijn verstand dat dit niet zo is, maar mijn gevoel zegt van wel… Voor andere mensen gaat het leven weer door, maar wij staan stil. We merken dat onze automatische piloot eraf is. Voor ons is het moment van de gevoelens bij het gemis gekomen. Onze overleefstand is even niet meer aanwezig. Dit gevoel doet zo'n pijn. Elke dag hebben we samen wel even een momentje van veel verdriet. We zitten dan vaak samen even op haar kamertje. We kunnen gelukkig samen heel goed praten.
Wat een moeilijke week.... Veel moeilijke momenten, maar ook mooie momenten.
Zwemmen samen met Raf, hij vond het ineens zo leuk en deed zo goed zijn best.
Maudy helemaal trots met haar nieuwe fiets, lekker samen gefietst met het zonnetje....
Jolie haar plekje mooi gemaakt met nieuwe bloemen en vlindertjes...
We genieten van onze 3 kids... Alle 3 even speciaal...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten