Vrijdag 4 maart: weer een drempel over...

Vandaag een dag die ik lang heb uitgesteld, maar het moest er toch van komen. Langs gaan op mijn werk, collega's weer ontmoeten en de kinderen weer even zien. Bij binnenkomst toevallig opgevangen door mijn collega. Fijn om meteen een bekend gezicht te zien. Daarna de gang op bij de klassen en BAM daar was mijn breek moment. Alle spanning die ik had opgebouwd kwam er even uit. Na een paar minuten trek ik mezelf weer omhoog en ga richting de kinderen. Fijn om te ervaren dat ze mij gemist hebben en na een paar kroeltjes is het ijs gebroken. Fijn om weer terug te zijn in de klas. Het voelt goed... 

Na de kids even langs mijn directrice en ook nog even met een paar collega's staan kletsen. 

Ben ik weer toe aan werken? Ja ik denk het wel. Toch krijg ik ook een benauwd gevoel. Weet ik het allemaal nog wel, wat is er allemaal veranderd. Gelukkig heb ik nog even de tijd om alles rustig op te  gaan starten. Eerst nog maar eens even rustig genieten van alles thuis. 

Terwijl ik dit typ zijn we in het grote huis, zoals Maudy het altijd zo mooi noemt. Gezellig met 7 gezinnen, 14 volwassen en 10 kinderen. Weer een drempel. De plek die we zo koesteren, thuis, achterlaten. En binnenstappen met het idee dat er eigenlijk nog een klein meisje bij had moeten zijn. Het was niet makkelijk om alle spulletjes achter te laten. Haar foto is meegegaan en staat op een mooi plekje  in huis. Ook haar kaarsje brand de hele dag. Ze is bij ons, maar nu ook zichtbaar. Voordat we zijn weggegaan nog even langs Jolie. Even zorgen dat alles er netjes bij ligt en de kaarsen branden. 

Mama komt snel weer naar je toe lieverd...!