Maandag 22 februari: 7 weken....

En weer een nieuwe dag...

7 weken alweer... Opstaan 's morgens gaat me nog steeds niet makkelijk af. Het kost me veel moeite om de dag te beginnen. Als ik eenmaal uit bed ben gaat het beter. Dan pak ik de dagelijkse dingen weer op. En dan ineens een mooi liedje op de radio.... *breekmomentje*
Gisteren in de kerk werd ik ook geraakt door het nummer "samen in de naam van Jezus" 

Ik noem het mijn 'breekmomentjes'. Binnen een paar minuten herpak ik mezelf weer en lukt het mij om weer te lachen en te genieten van het leven. Er is een stukje acceptatie in mij. Het verandert niks aan het gemis, dat blijft groot. Maar door het te accepteren kunnen we wel weer vooruit kijken. Vorige week in een tv programma vertelde een moeder over haar overleden zoon. Ze zei "Hij is in een wereld zonder pijn en verdriet. Wie ben ik om hem daarvan terug te halen. Hij kan het niet beter hebben." Ik vond dat zo mooi gezegd. Jolie mag ook leven in de wereld. Op haar mooie bloemenweide. En ooit zullen wij daar ook komen en samen met haar en iedereen die ons lief is genieten. We zullen dan weer samen zijn als gezin....

Terwijl ik de foto's kijk van Jolie lopen de tranen over mijn wangen. Ze wordt zo gemist door ons allemaal. Weinig mensen zien ons verdriet... Tranen komen vaak op momenten dat we alleen of samen zijn. Toch zijn er mensen die dichtbij ons staan die onze tranen wel degelijk zien, ookal zijn ze niet zichtbaar. 

Ik loop nog even binnen bij Maudy en ze begint te praten over bloemen. Ik vraag haar of ze op een mooie bloemenweide is en of Jolie bij haar is. Ze zegt instemmend ja.... Slik, de tranen komen. Ze pakt zo haar eigen momentjes en droomt dus van haar zusje. Ik zie dat ze ook het prentenboek "dag Manon" heeft gelezen. Het verhaal komt overeen met ons verhaal. 

Vandaag las ik een mooi gedicht op de blog van een moeder die in december haar kindje is verloren net zoals wij.... Zo herkenbaar...

Dromen tot de ochtend
Ik word wakker met een leeg gevoel,
Ik voel me verdrietig en ik heb geen doel.
Ik draai me nog een keer om en sluit mijn ogen,
Maar ik kan er niet onderuit dat jij mijn ziel hebt bewogen.
Een traan kan ik niet meer onderdrukken,
Het liefst zou ik mijn hart eruit rukken
Toch haal ik diep adem en maak een vuist van mijn hand,
Voor de zoveelste keer slinger ik mijn benen over de rand
Alsof ik een duwtje krijg in mijn rug
Jij geeft me weer wat gewicht terug
Ik sta op mijn benen op de grond
Kijk in de lege kamer rond
Waar enkel een foto staat in plaats van een wieg,
Het is elke keer alsof ik tegen mezelf lieg,
Het is niet anders ik moet door gaan
En niet meer bij de eenzaamheid stilstaan.
Ik maak me sterk voor een nieuwe dag,
Zonder jouw gebrabbel, zonder jouw lach.
Gaande weg worden mijn stappen minder zwaar,
Voel ik me voller worden en niet meer zo naar.
Jij bent altijd in mijn gedachten
Hoop en liefde kunnen de pijn iets verzachten,
Acceptatie voor hoe het is,
Altijd leven met jouw gemis.
Elke ochtend heeft een moeilijke start
Maar ik draag je bij me in mijn hart
Daar zul je altijd zijn en blijven,
Totdat ik in mijn dromen weer naar je toe kan drijven.

Woensdag 17 februari: dag vol emoties

Vandaag een dag vol emoties. Genieten van de kleine dingen ~ lekker lunchen met mijn mama, lieve dochter en een vriendinnetje van haar ~ bijzondere ontmoeting bij Jolie haar plekje, lotgenoten ~ fijn gesprek met m'n lieve vriendinnetje ~ en dan het besef dat de wereld doorgaat terwijl hij voor ons soms weer even stil staat. We zijn samen heel sterk. Samen huilen, samen genieten, samen verder kijken in de weg die we nu gaan... 💕

Lieve Jolie💖, je wordt gemist door je papa, mama, grote zus en grote broer... We voelen ons gezegd met jou in ons hart. Jij zorgt er voor dat we de wereld weer een beetje positief kunnen zien.

 😘 voor jou

zaterdag 13 februari: Afscheid nemen...

Het is alweer even geleden dat ik heb geschreven. De afgelopen week had Maudy vakantie. We hebben gezellige uitstapjes gehad de afgelopen week.
Lekker even alleen met Maudy en ook uitstapjes met beide kids. Het was fijn om de kinderen lekker om me heen te hebben. Het geeft afleiding en vele geniet momentjes.

Donderdag waren we gezellige met vriendinnen en de kinderen bij Dolfino spelen. Toen we rond 14 uur de kinderen gingen verzamelen om naar huis te gaan was Raf nergens te vinden. In het begin dacht ik nog hij zit vast ergens waar ik hem net niet kan zien, maar naar mate de tijd verstreek en ik hem echt nergens kon vinden, raakte ik in paniek. Er spookte vanalles door me heen en de tranen kwamen even voorbij. Wat was ik bang om mijn mannetje kwijt te raken.
Gelukkig vond ik hem al springend van plezier bij de bowlingbaan. Ik heb tegen Raf niet gezegd dat mama boos was, maar dat mama heel verdrietig was dat ik hem kwijt was. Hij gaf mij een dikke knuffel en een kus...
Nadat we thuis gekomen waren ben ik lekker even naar Jolie gegaan. Even de spanning kwijt raken en met haar kletsen....

Vandaag nog een mooi geluk momentje... Maudy komt na de zwemles trots met het blaadje aangelopen... Jippie ze mag proefzwemmen voor haar B-diploma. Trots dat ik met haar heb gezwommen vanaf 3 maanden en dat we nu samen haar B-diploma gaan afronden... Na 5,5 jaar zwemmen samen... (eerst echt samen zwemmen en daarna Maudy bij de zwemles en mama lekker in de kantine ;-) )

Maar helaas vandaag ook een dag van verdriet. Vanmorgen kregen we het telefoontje dat Oma Boers (Richard zijn oma) was overleden in de mooie leeftijd van 87 jaar. Oma wilde zelf al een tijdje niet meer, maar toch blijft dit geen leuk nieuws. Wat een moeilijk jaar is 2016... Het jaar is 2 maanden oud en we mogen al voor de 2e keer bij het geopende graf staan.
Tegen Maudy had ik gezegd dat Oma als een vlindertje naar Jolie is gegaan om voor haar te zorgen. Ze reageerde amper vanmorgen. Vanavond heb ik het nog een keer met haar erover gehad. Het was nog niet helemaal binnengekomen bij haar.
Wat is het moeilijk om je kinderen hier op korte tijd 2x mee te confronteren. Ze zouden nog helemaal niet bezig moeten zijn met de dood.

Dan nog even afsluiten met mooi nieuws. Via FB had ik meegedaan aan een actie om een mooie hanger te winnen. En ik heb gewonnen....
Een mooi  hartje met daarop een vlindertje... Mijn kleine vindertje draag ik voor atlijd mee in mijn hart... Zichtbaar aanwezig om mijn nek....

Maandag 8 februari: een lach en een traan....

En daar zit ze voor de tweede ochtend op rij.... Liedjes zingen voor Jolie... Net hoorde ik haar zeggen: "Jolie, op welk wolkje zit je, dan kan ik je even zien". Hoor ik Raf ineens roepen "ik ben hier". Een traan en een lach liggen zo dicht bij elkaar....

Van mijn zus kreeg ik vorige week een mooi boekje. "Ik ben er voor je van Mattanja Oosterhuis". 

Ik las vanmorgen een willekeurig hoofdstuk. Het stukje kwam er op neer dat een vrouw die alles had verloren liet zien dat het verdriet dat ze had niet het einde van haar verhaal betekende. Ze stelde haar hoop op de Heer. 

Wie hoopt op de Heer krijgt nieuwe kracht: hij slaat zijn vleugels uit als een adelaar (Jesaja 40:31)

Ik mag dus hopen op de Heer. Hij zorgt er voor dat ons verdriet geen punt is maar een komma. We mogen kijken naar een toekomst. Welke weg dat is komt ons vanzelf toe... Ik hoef niet te vluchten, maar krijg de kracht om door te gaan. Ookal is dat heel moeilijk.....

Vrijdag 5 februari: Berichtje van papa....

Vrijdag avond. Wat een week was het. Deze week weer een beetje begonnen met werken. Heel erg tegen op gekeken. Begin van de week was zwaar. Maar mijn collega's hebben me door de week heen geholpen. Vanmiddag was het kaarsje helaas op. De energie was er niet meer. Na een lekker avond op de bang komen mama en ik bij je zus. Ze heeft naar je kaartje liggen kijken. Mijn hart breekt. Jojanneke leest even later een mooi gedicht en weer word ik geraakt. Om het dan compleet te maken komt als alle lichten van Marco Borsato op tv. Even een aan een schakelingen van momenten en emotie. Jolie, we missen je onwijs. Slaap lekker en tot morgen.💋

Het gedicht, vandaag gekregen van een lotgenoot...

Ik ben een baby

perfect gevormd in mijn moeders schoot 

door de liefde van mijn ouders 

ben ik ontstaan 

maar ik ben geboren, heel stil

ik heb niet geademd

ik heb niet bewogen

maar ik ben een baby

ik was hier, ik ben echt

laat niemand zeggen

dat ik er nooit was

mama, je schoot heeft mij niet kunnen dragen

ik hield van jou vanaf het eerste ogenblik

ik heb je hartslag gehoord van heel dichtbij

jij hield van mij vanaf dat vederlicht gevoel 

die harteklop van mij

ik ben je kind, je droom, je wens

en dit beloof ik jou

eens zal je mij vinden

en in je armen nemen

je zal me herkennen

jouw liefde reikt hemelhoog

en onze band is voor altijd

Vrijdag 5 februari: Worsteling van gevoelens

De titel zegt het al... De worsteling van alle gevoelens... Trots, Verdriet, Schuldgevoel, Angst....

Ik worstel nu vooral met het gevoel dat het lijkt alsof je 9 maanden mist uit je leven. Er is zoveel gebeurd, maar nu lijkt het net of we even terug in de tijd zijn. Als ik dan weer naar de foto van Jolie kijk denk ik nee het was allemaal geen droom.. We hebben het echt meegemaakt. We zijn echt trotse ouders van 3 prachtige kinderen....

Maar waarom dan is het verdriet zo groot en het gemis. Waarom doet deze pijn zo zeer in je hart....

 

Vanmorgen heerlijk genoten van Raf. Het is zo'n lekker mannetje. De uitspraken uit zijn mondje zorgen elke keer weer voor een grote glimlach op mijn gezicht. Ik ben zo blij dat hij nu lekker nog  thuis is en dat we samen onze weg weer kunnen vinden in de nieuwe weg die we zijn ingegaan.

Komende week heeft Maudy lekker vakantie. De uitjes zijn gepland voor komende week. Lekker even met Maudy alleen op stap en samen met vriendinnetjes. Kunnen de kinderen lekker spelen en wij lekker even bijkletsen.

 

 

 

Donderdag 4 februari: 1 maand....

Jolie💖 vandaag 1 maand.... Het gemis is zo groot. Wat zouden we je graag nog even willen vast houden, kusjes geven en je bewonderen. Was je nog maar bij ons 😢

Vandaag zou je 1 maand oud zijn... Ik kon vanmorgen maar moeilijk mijn draai vinden. Gelukkig kwam mama, jouw oma, even langs op de koffie. Even lekker kletsen over jou... En samen genieten van je grote broer. Raf heeft mama er vanmorgen door heen getrokken. Hij kwam steeds even kroelen of zorgde er voor dat we moesten lachen. 

Toen we vandaag bij je plekje kwamen schrokken we even. Er lag een nieuwe vriendje naast jou. Een lief jongetje die ook niet lang bij zijn papa en mama mocht blijven. Dat was even slikken... 

Je zus stond even bij het verkeerde plekje. Ze wist dat jij de laatste in de rij was dus dacht even dat je daar lag 😉 

Ze vond het fijn om even bij je te komen, maar was vanavond erg verdrietig. Ze mist haar kleine zusje. Ze zou zo'n lieve grote zus voor je zijn, netzoals voor haar kleine broertje. 

Woensdag 3 februari: alleen....

Vandaag een dag alleen thuis.... Wat had ik nu graag samen met jou willen genieten Jolie... Lekker samen knuffelen en genieten van de rust. it zou jou ochtend zijn. Je zou mama helemaal voor jezelf alleen hebben. Morgen alweer een maand geleden... De tijd kruipt langzaam voorbij, maar het verdriet en gemis worden alleen maar groter.

Ik was blij dat de maand januari voorbij was, maar nu komen de dagen met de moeilijke getallen. 2,4,11... De getallen die ons voor altijd zullen herinneren aan jou....

Ik voel me regelmatig schuldig. Schuldig dat we ons leven weer hebben opgepakt. Zou je er boos om zijn of juist blij? Iedereen kan tegen mama zeggen dat ik deze gevoelens niet hoef te hebben, maar toch komen ze soms even voorbij. Ik voel dan wel een rust over me heen komen. Als of je tegen mama wil zeggen "het is goed mama, ik ben blij dat je weer een beetje gelukkig kunt zijn".
Morgen kom ik weer langs je plekje meisje. Mama zorgt dan dat je kaarsje weer brand en de bloemetjes er mooi bij staan. 

Tot morgen lieverd....

Maandag 1 februari: een nieuwe maand...

Berichtje van papa

Vandaag een belangrijke stap in het verwerkingsproces: weer aan het werk. Vorige week even op de koffie geweest om alvast weer over de drempel te gaan. Dat was moeilijk, maar voelde achteraf wel lekker. Vannacht heel slecht geslapen. Ben erg gespannen. Ik wil aan de ene kant weer iets doen, even weg uit de situatie. Aan de andere kant kijk ik op tegen het weer zien van al die collega's die zo hebben meegeleefd de afgelopen weken. Iets waar ik heel blij mee ben maar ik nu ook als grote berg zie. Want die willen misschien ook wel weten hoe het nu gaat en wat er allemaal mee hebben gemaakt. Ik merk dat ik daarin nog niet echt zoveel kracht heb om dit steeds weer te vertellen. Van me afschrijven gaat me toch een stuk beter af 😉.

Maar goed we zien wel hoe het gaat. En anders zijn we ook zo weer thuis. Thuis bij mijn gezin waar ik me ook zorgen over maak. Want voor Jojanneke is het ook de eerste keer weer alleen thuis. Laat ik de dag in elk geval maar met een zonnige lach beginnen in gedachten.

Wat hebben we beide slecht geslapen. We zien er allebei zo tegenop. Als Richard net naar zijn werk is krijg ik een berichtje van een vriendin. Ze vraagt of ik zin heb in visite... Dat was een welkome vraag. Wat was het fijn om niet alleen te zijn. Richard had ook een fijne dag gehad op zijn werk.

Vandaag alweer 1 februari. Bijna een maand geleden begon voor ons achtbaan van vele emoties. Het besef dat je leven zo kan veranderen is hard binnen gekomen bij ons. We genieten nu veel meer van alle kleine dingen. Ik kan vooral van de kinderen genieten. Als Raf weer lekker op de ipad zijn spelletjes aan het spelen is of met de auto's hele verhaal uitspeeld. Als Maudy lekker tegen mij aan komt zitten en we samen tv kijken of samen gaan puzzelen. Ons leven is letterlijk even stil gezet. Het is fijn dat ik nog even niet hoef te werken. Zo kunnen we langzaam ons leven weer oppakken. Ons  leven is veranderd, maar wel dankzij een heel mooi meisje... Oh wat wordt ze gemist door ons.....