Maandag 8 februari: een lach en een traan....

En daar zit ze voor de tweede ochtend op rij.... Liedjes zingen voor Jolie... Net hoorde ik haar zeggen: "Jolie, op welk wolkje zit je, dan kan ik je even zien". Hoor ik Raf ineens roepen "ik ben hier". Een traan en een lach liggen zo dicht bij elkaar....

Van mijn zus kreeg ik vorige week een mooi boekje. "Ik ben er voor je van Mattanja Oosterhuis". 

Ik las vanmorgen een willekeurig hoofdstuk. Het stukje kwam er op neer dat een vrouw die alles had verloren liet zien dat het verdriet dat ze had niet het einde van haar verhaal betekende. Ze stelde haar hoop op de Heer. 

Wie hoopt op de Heer krijgt nieuwe kracht: hij slaat zijn vleugels uit als een adelaar (Jesaja 40:31)

Ik mag dus hopen op de Heer. Hij zorgt er voor dat ons verdriet geen punt is maar een komma. We mogen kijken naar een toekomst. Welke weg dat is komt ons vanzelf toe... Ik hoef niet te vluchten, maar krijg de kracht om door te gaan. Ookal is dat heel moeilijk.....