Berichtje van papa
Vandaag een belangrijke stap in het verwerkingsproces: weer aan het werk. Vorige week even op de koffie geweest om alvast weer over de drempel te gaan. Dat was moeilijk, maar voelde achteraf wel lekker. Vannacht heel slecht geslapen. Ben erg gespannen. Ik wil aan de ene kant weer iets doen, even weg uit de situatie. Aan de andere kant kijk ik op tegen het weer zien van al die collega's die zo hebben meegeleefd de afgelopen weken. Iets waar ik heel blij mee ben maar ik nu ook als grote berg zie. Want die willen misschien ook wel weten hoe het nu gaat en wat er allemaal mee hebben gemaakt. Ik merk dat ik daarin nog niet echt zoveel kracht heb om dit steeds weer te vertellen. Van me afschrijven gaat me toch een stuk beter af 😉.
Maar goed we zien wel hoe het gaat. En anders zijn we ook zo weer thuis. Thuis bij mijn gezin waar ik me ook zorgen over maak. Want voor Jojanneke is het ook de eerste keer weer alleen thuis. Laat ik de dag in elk geval maar met een zonnige lach beginnen in gedachten.
Wat hebben we beide slecht geslapen. We zien er allebei zo tegenop. Als Richard net naar zijn werk is krijg ik een berichtje van een vriendin. Ze vraagt of ik zin heb in visite... Dat was een welkome vraag. Wat was het fijn om niet alleen te zijn. Richard had ook een fijne dag gehad op zijn werk.
Vandaag alweer 1 februari. Bijna een maand geleden begon voor ons achtbaan van vele emoties. Het besef dat je leven zo kan veranderen is hard binnen gekomen bij ons. We genieten nu veel meer van alle kleine dingen. Ik kan vooral van de kinderen genieten. Als Raf weer lekker op de ipad zijn spelletjes aan het spelen is of met de auto's hele verhaal uitspeeld. Als Maudy lekker tegen mij aan komt zitten en we samen tv kijken of samen gaan puzzelen. Ons leven is letterlijk even stil gezet. Het is fijn dat ik nog even niet hoef te werken. Zo kunnen we langzaam ons leven weer oppakken. Ons leven is veranderd, maar wel dankzij een heel mooi meisje... Oh wat wordt ze gemist door ons.....
Wat hebben we beide slecht geslapen. We zien er allebei zo tegenop. Als Richard net naar zijn werk is krijg ik een berichtje van een vriendin. Ze vraagt of ik zin heb in visite... Dat was een welkome vraag. Wat was het fijn om niet alleen te zijn. Richard had ook een fijne dag gehad op zijn werk.
Vandaag alweer 1 februari. Bijna een maand geleden begon voor ons achtbaan van vele emoties. Het besef dat je leven zo kan veranderen is hard binnen gekomen bij ons. We genieten nu veel meer van alle kleine dingen. Ik kan vooral van de kinderen genieten. Als Raf weer lekker op de ipad zijn spelletjes aan het spelen is of met de auto's hele verhaal uitspeeld. Als Maudy lekker tegen mij aan komt zitten en we samen tv kijken of samen gaan puzzelen. Ons leven is letterlijk even stil gezet. Het is fijn dat ik nog even niet hoef te werken. Zo kunnen we langzaam ons leven weer oppakken. Ons leven is veranderd, maar wel dankzij een heel mooi meisje... Oh wat wordt ze gemist door ons.....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten