Zaterdag 30 januari: het leven gaat door... of staat hij toch nog stil

Vanmorgen tijdens de rit naar het zwembad kwam de gedacht in mij dat mijn leven weer verder gaat. Ineens voelde ik me schuldig. Schuldig richting Jolie. Hoe kon ik nou toch gewoon doorgaan met mijn leven, ik moet toch stil staan bij haar. Gelukkig kon ik deze gedachte omzetten in mijn hoofd. Tuurlijk zou Jolie willen dat we ons leven weer gingen oppakken. Ze zal er altijd bij zijn in ons hart. En soms even stil blijven staat mag best....

Richard zou vandaag mee gaan met de musicalgroep. Rond 4 uur zou Richard weggaan en pas rond half 11 weer terug zijn. De angst greep om me heen. Zo lang alleen zijn zag ik nog niet zitten. Natuurlijk had ik de kinderen om me heen, maar sinds het overlijden van Jolie zijn we eigenlijk altijd samen. Ik besloot om samen met de kinderen gezellig mee te gaan naar de musical. Even onder andere mensen zijn en genieten van de musical Wereldnieuws.
Genoten heb ik en de kinderen ook. Wel keek ik met andere ogen naar de musical. Vooral het liedje 'Balade van de tuin' raakt mij elke keer weer.

Op een dag, op een dag
Zal de aarde weer een tuin zijn
Waar het goed is om te wonen
En de dood zal niet meer zijn....

Wat verlangen wij naar die dag. Als gezin samen zijn in die mooie tuin.....

Vrijdag 29 januari: op stap met de kinderen

Vandaag lekker een dagje met de kinderen op pad. Maandag gaat het echte leven weer beginnen. We hadden deze dag al even gepland en liever met een kleine meisje een mooie periode van kraamtijd afgesloten. Helaas mocht het niet zo zijn en gaat ze nu mee in ons 💖....

Maudy heeft lekker een vrije dag. Dus voordat je geboren was had ik deze dag al gepland als "dagje uit". Lekker met z'n vijven door de efteling wandelen. Helaas liepen we daar met z'n vieren...
Het was heerlijk om even weg te zijn van alles. Samen met de kinderen hebben we genoten van elkaar, maar wij vooral van de kinderen. Wat is het fijn om hun zo te zien genieten in de wonderlijke wereld van de efteling...

Richard gaat maandag weer beginnen met een paar uurtjes werken. Langzaam pakken we ons oude leventje weer op. Ik zal dus zelf weer 's morgens moeten gaan opschieten ;-)
's Morgens ben ik nog niet in mijn beste doen. Ik word wakker na een nacht slapen, maar voel me dan toch nog moe. Als of je de hele nacht wakker hebt gelegen. Richard brengt dan vaak Maudy naar school zodat ik even rustig kan opstarten.
Ook het alleen thuis zijn straks zal ik even aan moeten wennen. Nu zijn we eigenlijk altijd lekker samen thuis. Je trekt elkaar dan door de moeilijke momentjes heen.

We zijn samen heel sterk en gaan het samen redden dat weet ik zeker....

donderdag 28 januari: De dag na de volgende klap....

Goedemorgen lieve Jolie. Een nieuwe mooie dag. Helaas zonder jou bij ons. Wel in ons hart. Papa en mama hebben het erg moeilijk na het gesprek met de doktoren gisteren. Het had allemaal heel anders kunnen zijn op dit moment. Maar we zullen moeten dealen met de situatie zoals die is. Terug in onze armen krijgen we je niet meer.....

Jolie haar geboortekaartje

Woensdag 27 januari: terug naar het ziekenhuis....

Spannende en misschien wel moeilijke dag vandaag. Voor het eerst sinds 4 januari gaan we vanmiddag terug naar het tweesteden ziekenhuis. Terug naar de gynaecoloog en de kraamafdeling waar Jolie geboren is. Praten over hoe het nu met ons gaat en misschien horen we meer over de vraag waarom.

Vandaag staat een bezoekje aan het ziekenhuis gepland. De hele dag zijn we er al mee bezig. Om 3 uur ga ik Raf ophalen bij de opvang en brengen we de kinderen naar Oma.
Daar gaan we op weg naar het ziekenhuis. Toch wel een beetje gespannen komen we aan bij het ziekenhuis. We hopen antwoorden te krijgen op de vraag wat er is gebeurd met ons meisje.
Richard vraagt of ik eerst naar de verloskamers wil gaan of liever eerst naar de arts. We kiezen ervoor eerst naar de arts te gaan of ik nog naar boven durf te gaan weet ik nog niet. De dokter die bij de bevalling is geweest zou bij het gesprek komen zitten dus kon aan haar ook ons bedankje en het kaartje van Jolie meegeven.

We nemen plaats in de wachtkamer. Om ons heen zwangere en baby's.... Het raakt me, maar ik laat het verdriet niet toe. Ik wil hier niet gaan zitten huilen nu.
Als we binnen komen bij de arts en ze vraagt hoe het met ons is en hoe het voelt om weer terug te zijn. Ik breek.... De tranen zijn er, voor 5 minuten. Daarna ben ik weer de nuchtere vrouw die makkelijk over alles kan praten. We hebben het over de tijd die we hebben beleeft vanaf 2 januari tot waar we nu zijn...
Daarna krijgen we de mogelijke oorzaken van het overlijden van ons meisje te horen. De medische oorzaken die eruit komen moeten we even laten bezinken. Nog niet alles is bekend. Er worden nog onderzoeken gedaan en  Jolie moet nog besproken worden in een team van specialisten. Wij krijgen dan daarna een eind gesprek ook met het oog op een eventuele zwangerschap in de toekomst. Deze wens is heel groot. Niet om Jolie te vervangen, maar om nog een vierde kindje te mogen krijgen. Laatst zei iemand tegen ons "Ik had nog ruimte over in mijn hart voor nog een kindje" dat hebben wij zeker ook.

BAM... weg is weer ons toekomst beeld. Vol ongeloof gaan we terug naar de wachtkamer. We kijken elkaar aan en snappen elkaar meteen. Richard zegt zou graag even willen huilen, maar weer houden we ons groot. We hebben nog een gesprek deze middag met maatschappelijk werk.

We worden binnen geroepen door Els (maatschappelijk werk). Het is fijn om met haar even na te praten over alles en over de kinderen.
We hebben het met elkaar over ons rouwproces. Els vertelt heel mooi hoe ik nu in mijn rouwproces zit. Als juf wil ik graag alle touwtjes in handen houden. Dat is wat ik zelf kan regisseren. Het overlijden van Jolie kon ik niet regisseren, dit had ik totaal niet in handen. Mijn overlevingsdrang is nu dus alles in handen houden. Het rouwen komt dus met balonnentjes die af en toe omhoog gaan en uit elkaar klappen. Ik heb dan even veel verdriet, maar daarna moet ik weer de touwtjes strak houden...

Als we thuis komen zijn de kinderen nog bij oma. We gaan samen eten en zijn allebei heel stil. We krijgen veel berichtjes. Iedereen wil graag weten hoe het gesprek was, maar we kunnen er gewoon even niet over praten. Het doet zo'n pijn, er zijn zoveel vragen en verdriet.

Dan zijn er tranen en boosheid... maar op wie kun je boos zijn... We krijgen ons meisje er niet mee terug...
Als ik de kinderen ga halen breek ik bij mijn ouders. Snikkend vertel ik hun wat we hebben gehoord. Twee kinderen komen mama een knuffel geven... Zo fijn om hun om ons heen te hebben. Ze helpen ons door alle moeilijke momentjes heen.

Wat wij te horen hebben gekregen van de arts komt nog in mijn blog, maar pas als het allemaal helemaal duidelijk is.

 

Vanmiddag gesprekken gehad bij het ziekenhuis. Het was heel dubbel om weer terug te zijn in het ziekenhuis. Het gesprek met de arts heeft meer vragen gegeven dan antwoorden. Nog niet alle uitslagen zijn bekend en Jolie 💖 moet nog besproken worden in een team van specialisten. Daarna volgt een gesprek met ons waarin alles uitgelegd gaat worden. We moeten alles nog even laten bezinken voor we er over kunnen praten. 😢

Maandag 18 januari: berichtje van papa van facebook

Goede morgen Jolie,
Wat is het vreselijk koud als ik nu zo voor je grafje sta. - 9,8 graden. Maar ja papa moet niet zeuren. Jij ligt helaas al een paar dagen in deze kou. Maar alles op je grafje ligt er nog mooi bij. Je zusje had het moeilijk vannacht, ze kon niet slapen en moest veel aan je denken. Papa heeft ook dingen meegemaakt vannacht waarvan hij niet zeker weet of hij het nu allemaal heeft gedroom of niet. Het gekke is dat mama wel van een aantal dingen weet. Dus ja was het een droom of toch niet. Feit is in elk geval dat ik nu bij je sta. Tranen lopen half bevroren over mijn wangen. Papa, mama, je broer en zus missen je heel erg. Misschien dat de zon ons vandaag wat opvrolijkt. Dikke kus, papa en mama

 

Zaterdag 23 januari... Het is niet makkelijk

Hoe gaat het met jullie? Op en neer. We hebben veel goede dagen, maar het is ook moeilijk. Je leeft in een droom die maar niet stopt. We worden er niet uit wakker.

Dit plaatje zegt eigenlijk meer dan mijn woorden. Gisteren avond samen met Richard zitten praten. Mijn masker viel even af en ik brak. Wat ik het liefste wil is mijn Jolie terug krijgen. Voor haar mogen zorgen dat is wat ik wil. 

Ik ga nu maar door, pak mijn leven weer op. Stop het verdriet weg. Maandag 11 januari heb ik haar lichaampje losgelaten, maar Jolie heb ik nog niet losgelaten. Ik wil niet beseffen dat ze er echt niet meer is. Soms voel ik haar schopjes nog in mijn buik, leg ik mijn handen nog op mijn buik net zoals ik deed toen ik nog zwanger was. Zou zo graag de tijd terug willen draaien....
Vanavond was ik even op jouw kamertje. Het is fijn om even dichtbij jou te zijn. Het voelt zo warm in huis, je bent om ons heen....

Lieve Jolie, mama mist je zo... Kon ik je nog maar even kroelen, je een flesje geven, je troosten als je verdrietig bent... Ik zou er alles voor over hebben om jouw stemmetje even te horen 💖

Donderdag 21 januari: Je wordt zo gemist....

Je bedje is leeg, je flesje en tutje liggen ongebruikt, je eerste pakje ligt op het aankleedkussen, je kast vol mooie kleertjes... Helaas lief meisje mocht je maar een weekje stil bij ons zijn. Als wondertje was je ineens bij ons en stil vloog je er als een vlindertje vandoor. Mama heeft zoveel pijn van binnen, zoveel vragen en verdriet... Nog maar zo kort geleden kon mama nog met je knuffelen, mama wil je terug... Ik wil voor je zorgen, je troosten en knuffelen... Met je pronken in je wagen... 

Lieve Jolie, waak je over ons en wil je ons helpen om alles een plekje te geven.... 

💖✨Jolie Maria ✨💖 4 januari 2016

Woensdag 20 januari: de tijd gaat voorbij....

De tijd gaat voorbij, we pakken het leven weer op...De tijd staat vaak nog stil bij ons, maar om ons heen gaat alles verder. Langzaam beseffen we wat we eigenlijk allemaal hebben meegemaakt de afgelopen weken. Je mocht even bij ons zijn meisje, maar moest al zo snel ons weer verlaten. Vandaag 2 fijne gesprekken gehad. Gesprekken die ons (mij) helpen om alles te verwerken en te gaan rouwen.   Rouwen... Eigenlijk een heel naar woord. 

Deze week Maudy weer zelf naar school gebracht en gehaald. Fijn om weer lekker op het schoolplein te staan. Soms ook nog wel moeilijk....

Zondag 17 januari: De zon schijnt, maar...

De zon schijnt buiten, maar mijn lichaam heeft even geen zin. Ik wil vandaag het liefste met mijn hoofd onder een dekentje blijven liggen....

Daar komt Raf aan "mama, niemand nee spelletje doen" "Ah lieverd, mama met jou spelletje komen doen?" Volmondig zegt hij ja... Dank je wel lieve Jolie dat je je grote broer stuurt om mama even op te peppen.... 

Raf heeft er voor gezorgd dat deze dag toch nog heel erg fijn werd. We zijn lekker even naar opa en oma gegaan. Samen hebben we jouw foto's bekeken. Wat ben je toch mooi meisje. Je lijkt zoveel op je grote zus. 

Daarna ben ik samen met papa even naar je toe gekomen. Er was vandaag veel visite geweest bij je plekje. Fijn dat alle lieve familie bij je langs komt. 

Mama en papa hebben er voor gezorgd dat je kaarsje weer brandt lieverd....

Vanavond heerlijk met je broer en zus op de bank gezeten. Wat hadden we jou daar ook graag bij gehad. Je grote zus heeft vanavond heel veel verdriet. Ze mist jou zo... Mama had het er moeilijk mee om je zusje zo te zien. Ze kan haar verdriet helaas niet wegnemen alleen kan ze haar een dikke knuffel geven en haar herinneren aan alle fijne momenten die we met jou hebben gehad... 

Als papa en mama gaan slapen lopen we altijd even langs jullie bedjes. Als we bij jouw bedje aankomen, komen de tranen. Lieverd wat missen we jou toch. Je had in je bedje moeten liggen en nu je laatste flesje moeten krijgen.... Alles had zo anders moeten zijn...💖😢

Vrijdag 15 januari: De wereld gaat door...

Als ik aan je denk lieve Jolie💖, kan ik je handje weer voelen... Mama mist je heel erg.... Weinig mensen zien mama's tranen lopen over haar wangen, maar mama's hart huilt de hele dag.... 😘 voor jou mijn kleine meisje....

Woensdag een dag gehad waarop niks wilde gaan zoals we wilde. Alles leek even te veel.

Donderdag lukken de dingen wel weer een beetje. Vandaag krijgen we visite van een collega van school. Fijn even kletsen over ons meisje... 

's Middags krijgen we visite van de juffen van Maudy. We hebben de afgelopen week veel mail contact gehad, maar het is fijn om even te horen hoe Maudy het op school doet. Maudy vindt het fijn om naar school te gaan en vooral even terug te kunnen naar het gewone leventje dat ze had. Ze heeft veel steun van haar juffen. 

Als de kinderen op bed liggen gaan we samen zitten voor het kaartje van Jolie. Zonder dat Richard het wist zoekt hij precies de 2 gedichtjes uit die ik zelf ook al had gezien. We zijn het snel eens wat we willen. Maandag gaan we samen met Maddie naar het kaartje. 

Vrijdag

Raf wilde graag bij oma gaan spelen vandaag dus Maudy naar school en Raf lekker naar oma. 

Zo hebben wij even tijd voor ons zelf. We besluiten lekker even naar het centrum te gaan. Even eruit.... 

Na de lunch krijgen we visite van een collega van Richard. 

Maudy was lekker spelen vanmiddag. Nadat we haar hebben opgehaald gaan we nog even langs Jolie. Haar grafje ligt er nog steeds mooi bij. Ook haar kaarsje brand nog mooi... Wat doet het pijn om hier te zijn. Het gemis is zo groot....

Vanavond een heel mooi cadeau gekregen van mijn broer en zus (en hun gezinnen) Zo'n kostbare herinnering aan ons 3 prachtige kids....

 

Donderdag 14 januari: 10 dagen zou je zijn....

Berichtje van papa...

7 dagen hebben we van je genoten. Drie dagen geleden hebben we je laten gaan Jolie. Het verwerken begint nu. De herinneringen aan jou. Het gemis.
Probeer de draad weer een beetje op te pakken. Maar in mijn hoofd spreekt alles elkaar tegen. Kan niet tegen niks doen maar tegelijkertijd heb ik ook geen energie om iets te doen. Heet dit nu verwerken? De tijd zal het vertellen... ❤Jolie

Woensdag 13 januari: het leven gaat door....maar staat ook nog even stil.

Vanmorgen na een moeizame start toch de kinderen zelf weggebracht. Het was fijn om ze weg te brengen en te zien hoe heerlijk ze aan het spelen waren. Bij thuiskomst lekker op de bank onder een dekentje, toch intensief om er weer uit te zijn.... Thuis zijn is fijn....Thuis is Jolie💖 dicht om me heen... Net weer een stapel kaarten uit de brievenbus gehaald. We hebben al zoveel kaarten gehad deze week, maar elke keer weer wordt je geraakt door de kaarten. 💋


En dan zijn we vandaag weer alleen met ons gezin. Geen kraamverzorgster meer die ons even op weg helpt of spullen opruimt. Lekker weer even ons eigen gezin.
Maar wat valt het zwaar. Kinderen sliepen gisteravond pas laat dus waren vanmorgen ook laat wakker. Maudy had ook geen haast om op te schieten. Dat maakte het voor mij wel een beetje moeilijk. Rond 9 uur waren we aangekleed en wel beneden. Snel de spullen klaar maken en richting school. Even slikken en dan naar binnen lopen... Maudy mocht lekker buiten gaan spelen. Fijn om haar zo lekker te zien spelen met haar klasgenoten. Het is even slikken als er dan een klasgenootje naar je toe komt en die zegt: "Jouw kindje is dood"....
Daarna Raf naar de opvang brengen. Hij had er zin in en ging meteen lekker spelen. Nadat hij zijn zusje had laten zien aan de juffen.

Daarna lekker naar huis op de bank onder een dekentje dicht bij mijn kleine meisje.....

Vandaag dus lekker even samen thuis. Even tv kijken en nergens aan denken.
Tijdens het uitruimen van de vaatwasser ineens weer even het besef.... Wat doet de pijn toch zeer.... Het gemis is heel groot, de leegte, de stilte...

Dinsdag 12 januari: De dag na....

Vandaag de dag na jou afscheidsdag... Wat voelt het leeg in ons. Je bedje is leeg...

Gelukkig kwam vandaag Esther nog een dagje langs. We hadden een hechtige nacht achter de rug. Jouw broer was namelijk gisteren nacht wakker geworden met een rare ademhaling en helemaal overstuur. Mama raakte hierdoor in paniek en heeft de huisartsenpost gebeld. Na een paar minuten hebben ze toen besloten om de ambulance te bellen. Wij wilde heel graag dat er iemand langs zou komen. Je broer was namelijk overdag een paar keer met zijn hoofd gevallen op de grond. Niet hard of vanaf hoog, maar mama maakte zich wel zorgen omdat hij aangaf dat hij pijn had aan zijn hoofd.
Mama heeft in paniek ook oma en opa gebeld dus die kwamen meteen naar ons toe.
Raf vond het maar niks die mannen van de ambulance. Ze hebben hem onderzocht en daarna besloten om hem voor de zekerheid toch even mee te nemen naar de spoedeisende hulp. Dat was even schrikken. Papa ging met Raf mee en mama moest thuis afwachten.
Gelukkig kreeg mama snel van papa een berichtje dat alles met Raf goed was en dat ze samen weer naar huis mochten. Mama is toen samen met opa snel naar hun toegegaan.
We waren even bang dat we Raf ook gingen verliezen, maar gelukkig heeft hij jou nu als beschermengeltje....

Deze dag dus niet veel gedaan. Vandaag wel even bij je grafje geweest. Wat ligt je grafje er toch mooi bij. Terwijl we bij je waren scheen de zon mooi. We hebben ook de ballon naar je toegestuurd. Even bleef de ballon in de boom hangen, maar je pakte hem toch mee met een zuchtje wind...

maandag 11 januari: mijn uitgerekende datum, jouw afscheid

Stukjes van FB van deze dag....

Maandag 11 januari 2016. De dag dat we Jolie laten gaan. Laten gaan naar de mooie bloemenweide. Net nog even wezen kijken bij haar. Meid wat zie je er nog goed uit. Je bent wel iets veranderd de afgelopen dagen maar niet veel. Zo hebben we lang van je kunnen genieten. Alles is klaar voor je afscheid. Je komt mooi tussen alle opa's, oma's, ooms en tantes te staan in de huiskamer. Kan iedereen je mooie kistje zien. We hopen dat je ons door je afscheid heen loodst en we nog meer... mooie herinneringen krijgen. Dadelijk gaan we je nog even knuffelen en dan is het moment daar. Je ligt mooi in je kistje. Lekker in je pakje en badcape van oma. Zo kreeg je het niet koud zei mama. Jolie, we gaan je heel erg missen. Maar blijven iedere seconde aan je denken en voor altijd in ons hart. We komen je heel vaak opzoeken op je mooie bloemenweide. Dikke kus en veel knuffels Jolie. Liefs papa, mama, Raf en Maudy.
 ----
Daar lig je meisje in mama's armen... Nog een laatste knuffel en een kusje.... 9 maanden lang heb je mama laten stralen. 9 maanden lang mocht ik voor je zorgen... Vandaag moet ik je terug gaan geven aan de Here God. Je zult het fijn hebben dat weet ik zeker. Mama gaat je heel erg missen meisje... Ik had zo graag zelf voor jou gezorgd... Slaap zacht lieve Jolie💖, wacht op ons... Ooit zullen we weer samen zijn in de mooie bloemenweide... 😢 💋
------

Vandaag precies 9 maanden geleden... vandaag 40 weken zwanger... Jij zou nog niks van je laten horen. Dat was wat we hadden verwacht. Helaas heeft het niet zo mogen zijn....
Het is nu 20.30 precies een week geleden lag ik te bevallen van een mooi meisje. We verlangde zo naar jou, maar helaas bleef je stil... Mijn ogen kunnen niet bij de klok wegblijven. Elke minuut bleef ik weer opnieuw. 20.42 uur het persen begint.... 20.45 uur daar ben je dan meisje. Zo mooi... Oh wat dat het pijn als ik er aan terug denk.

Vandaag dus geen wachten meer, maar jouw afscheid.
Vanmorgen lekker met Raf en Maudy rustig wakker geworden na een redelijke nacht. Snel even bij jou kijken en daarna snel aankleden en eten... Nou ja mama niet.
Mama krijgt geen hap door mijn keel.
Rond half 9 gaat mama lekker terug naar boven en gaat lekker met jou zitten... Een uur lang zit mama heerlijk met je te kroelen. Tranen lopen over haar wangen als mama tegen je zeg "Ga maar meisje, mama wil het niet, maar je hebt je rust verdient..."
Nadat ook papa nog even met zijn meisje heeft gekroeld leggen we jou in het kistje. Samen met Maudy pakken we je lekker warm in. Dan nog een laatste blik, een kusje op je wang en dan sluiten we jouw kistje. Voor altijd in ons hart, maar niet meer in onze armen....

Als we beneden komen zijn jouw gasten al binnen. We zetten je neer midden in de kring die we hebben gemaakt. Samen met onze gezinnen, jouw opa's, oma's ooms, tantes, neefjes en nichtjes gaan we afscheid van je nemen.
De dienst thuis is erg mooi en helemaal zoals we zouden willen. We draaien Raf zijn lievelingsliedje (mama's buik is dik  van twee kleine kleutertjes) en het liedje dat altijd wordt gezongen als er een kindje wordt gedoopt (een parel in Gods hand).

Na de dienst thuis rijden we in een "limo" naar de begraafplaats. Je grote broer en zus vinden het geweldig. Als we aankomen bij de begraafplaats regent het hard. De hemel huilt mee zeiden we al tegen elkaar.
Bij de begraafplaats sluiten we jou dienst af. Papa legt jou in het grafje. Daarna leest mama nog een mooi gedicht voor....

Gedicht voor mijn meisje Jolie…

Een vlinder vliegt vluchtig over het gras,
Zij is wat verdrietig, omdat zij ooit een mensje was.

Zij is bedroefd en haar hartje doet pijn,
Zij heeft maar 1 wens, en dat is bij haar papa, mama, broertje en zusje zijn.

Zij vliegt naar een huisje, ver van het veld,
daar wonen haar papa, mama, broertje en zusje is haar verteld.
 
Ze kijkt door het raampje, ineens wordt ze blij.
Niet meer opgesloten in haar eigen verdriet, maar eindelijk vrij.

Zij keek door het raampje, en zag wat ze wilde weten.
Haar papa, mama, broertje en zusje hielden zielsveel van haar en ze zouden haar nooit vergeten.
 
Dan vliegt het vlindertje terug over het gras.
Trots en sterk, omdat zij ooit een meisje was.

Na dit gedicht draaien we het liedje van Maudy (Wanneer zie ik je terug van K3).
Daarna is het echt tijd om afscheid te nemen. Iedereen neemt afscheid en als laatste nemen papa en mama afscheid van jou.....

Als we thuis komen is daar iedereen die om jou heen stond. Samen eten we beschuit met muisjes en vieren jouw leven. Rond half 3 is iedereen naar huis. Samen met de kinderen genieten we van een rustige middag na deze drukke week....

Iedereen slaapt zo deze avond. Wat zijn we geleefd en metaal moe van alles.




Nog een mooi berichtje van Tante Marieke

 

trop JOLIE pour le monde.

Op maandag 4 januari 2016 ben ik trotse tante geworden van mijn nichtje Jolie Maria van Rijsbergen. Helaas was zij “te mooi voor deze wereld”. Vandaag hebben we definitief afscheid van haar moeten nemen. Wat was ze mooi en wat gaan we haar missen. Wat ben ik trots op haar ouders, mijn zus Jojanneke en zwager Richard. Ze zijn zo sterk en stralen zoveel rust uit.
Lucas heeft een hele mooie tekening voor Jolie gemaakt, twee handen met daarin een baby (met roze muts natuurlijk). Ik heb er een gedicht bij gemaakt.

Lieve Jolie,

In Jezus handen ben je veilig
Ook al doet dit voor ons zeer
We gaan niet samen voetballen en samen spelen
Want jij bent hier nu niet meer.

We gaan je missen dat is zeker
Over onze wangen loopt een traan
We moeten verder met ons leven
Maar jouw plaats in ons hart zal altijd blijven bestaan.

Jolie, voor altijd in ons hart

zaterdag 9 en zondag 10 januari: een weekend samen als gezin....

Zaterdag 9 januari

Gisteren hebben we het kistje binnen gekregen. Als de kinderen beneden komen valt hun meteen de grote doos op. De kinderen bekijken het kistje aandachtig en gaan daarna lekker spelen. Als 's middags Raf op bed ligt gaan we samen met Maudy het kistje mooi maken. Na ander halve kant is ze er klaar mee. Ze wil daarna naar het kinderfeestje van haar vriendinnetje.
's Avonds hebben we samen het kistje afgemaakt en hebben de kinderen allebei een mooi schilderijtje gemaakt voor bij het grafje van Jolie.

 

Lieve Jolie💖, Voor altijd ligt jou handje in die van ons.... 💖

Zondag 10 januari

Het afscheid van ons meisje komt dichterbij. Gisteren samen met de kinderen haar kistje mooi gemaakt. Vandaag gaan we haar nog veel knuffelen en bekijken. We voelen ons zo gezegend dat we zolang van haar hebben mogen genieten. Ook onze kinderen genieten zo van haar. Vol trots kijken ze bij haar en praten met haar. Ze is echt onderdeel van ons gezin en zal voor altijd bij ons zijn. 💖Jolie, ons kleine meisje 💖 forever... 💋

Vandaag ons laatste dagje met ons meisje. Het afscheid komt dichterbij.... We willen vandaag optimaal genieten van haar. Heel de dag stellen we onze planning van de dag uit. Ik wil nog niks beslissen over wat we nu gaan doen en wanneer ze in het kistje gaat. Aan het einde van de middag gaan we met de kinderen naar boven en gaan we Jolie in het kistje leggen, maar eerst nog even lekker knuffelen. Maudy wil Jolie graag vasthouden dus die gaat er lekker voor zitten en gaat even knuffelen met Jolie.
Daarna gaan wij samen even kroelen. De kinderen zijn beneden lekker aan het spelen met Esther de kraamhulp en wij genieten samen van ons momentje met Jolie. Na een uur moeten we naar beneden om te gaan eten met de kinderen. We leggen Jolie in haar kistje en beloven haar dat we vanavond nog meer met haar gaan kroelen.
Na het eten komen nog mijn ouders, broer en zus met hun gezin. Ze willen Jolie graag nog even zien en afscheid nemen van hun mooie nichtje. Het is fijn om iedereen nog even te zien.

Als de kinderen in bed liggen gaan we lekker met Jolie boven op bed liggen. Genieten van ons meisje...
Maudy komt nog uit bed. Ze is verdrietig en kan niet slapen. Ze kruipt lekker tegen Jolie aan en pakt haar handje vast. We beseffen dat Maudy heel bewust afscheid aan het nemen is van haar zusje... Het breekt mijn hart om haar zo te zien liggen. Als Maudy naar bed is komen bij mij de tranen. Ik wil mijn meisje helemaal nog niet los laten.....

 

Vrijdag 8 januari: Jouw plekje uitzoeken....

Vandaag een dag van veel stappen die we moeten gaan nemen.
Het besef dat we jou moeten gaan afstaan komt steeds dichterbij. Richard is vanmorgen al vroeg wakker en zit lekker bij Jolie. Als Raf wakker wordt gaat hij bij Richard en Jolie kijken. Hij gaat heerlijk zitten spelen en leest een boekje voor aan Jolie. Weer een geluk momentje. Fijn om de dag zo te mogen beginnen.

Rond 8 uur komt Maudy ook uit bed en kruipt heerlijk tegen me aan. Ze wil eigenlijk wel naar school, maar na een tijdje vindt ze het eigenlijk ook wel lekker om even niks te hoeven vandaag.
De kids hebben zo lekker gespeeld vanmorgen. Het was gewoon genieten om hun zo lekker bezig te zien.

Even naar buiten door het zonnetje wandelen... Wat zou ik dat liever achter jouw wandelwagen hebben gedaan meisje. Helaas mag het niet zo zijn 😢💖😘

Wij gingen om 11 uur weer een grote stap zetten. We zijn naar de begraafplaats gegaan om haar plekje uit te zoeken. Even slikken als we uitstappen, maar we hebben een mooi plekje meisje.
Daarna snel weer naar huis terug naar onze 3 kids.



Heerlijk om hun zo lekker te zien spelen als je thuis komt. De rest van de middag lekker even rustig aan. Ik ben ook nog kraamvrouw dus moet ook nog rusten en aanmezelf denken.

Aan het einde van de middag gezellig nog even visite van onze naaste familie. Fijn om met hun samen nog een keer naar Jolie te gaan kijken.

Vanavond werd er voor ons gekookt. Het was heerlijk om hier even niet aan te hoeven denken, maar wel voor de kinderen iets gezonds op tafel te zetten.
De kinderen waren aan het juichen toen de dominee binnen kwam met het eten. En tijdens het eten heerlijk kunnen lachen met de kinderen. Ons boefje Raf zorgt daar wel voor.

Vanavond eindelijk weer een avond zonder visite en gewoon even ons gezin. Lekker de kindjes in bad en daar is weer het besef. Twee kindjes heerlijk spelend in het bad, waar het er drie zouden moeten zijn....

En dan moeten we het appje gaan sturen naar Diny. We kunnen, kom het kistje maar brengen.
Met een knoop in je maag maak je het kistje open. "Wauw" was onze eerste reactie. Wat is het kistje mooi.... samen hebben we het kistje helemaal bekeken...

Een dag waarvan we dachten dat hij heel moeilijk zou zijn, bleek een dag vol geniet momentjes.

Woensdag 6 januari: geen woorden voor....

Daar lig je dan klaar wakker.... Kraamvrouw van een mooie 3e dochter, maar helaas geen gebroken nachten vanwege flesvoeding of een meisje dat het grote bed nog niet fijn vindt en liever dicht bij papa en mama wil zijn. 

Vandaag weer een dag vol emotie ook al merken mensen dit niet aan ons, de emoties zijn er zeer zeker wel. We voelen ons alleen enorm sterk. Willen heel graag genieten van alles wat er deze week gebeurd. Vanmorgen zijn ze foto's komen maken van stichting make a memory. Wat waren wij trots toen Maudy tijdens de fotoshoot besloot haar zusje vast te willen houden en met haar op de foto te willen. Ze keek zo ontzettend trots naar haar kleine zusje. En tja dat onze grote boef Raf dan vervolgens niet op de foto wil is even moeilijk. 

Vanavond ligt hij tegen mij aan en vraag ik hem of hij verdrietig is en Jolie mist. Er volgt een klein knikje. Hij kan zich niet uiten, maar wij merken dat hij heel erg verbonden is met Jolie. Eigenlijk de hele zwangerschap al. 

Zoveel mooie en bijzondere momenten deze week. Wij begrijpen dat mensen ons niet altijd zullen begrijpen, maar wij worden gedragen door veel mensen om ons heen en dat sterkt ons. De moeilijke dagen en momenten zullen echt nog wel komen, maar wij hebben 2 prachtige kinderen waarvoor wij door moeten met leven. Jolie zal ons daar bij helpen. Daar zijn wij van overtuigd. Het verdriet blijft, maar het geluk van 3 prachtige kinderen overheerst.... 💗💙💖

Vandaag dus een dag vol emoties. De foto's maken was zo fijn. Even als gezin de mooie momenten vastlaten leggen.
In de middag kwamen 2 vriendinnen langs van mama. Fijn om hun even te zien. We  hebben een mooie knufffel gekregen met jouw naam en geboortedatum erop. Deze krijgt mama altijd van Marcella als kraamcadeautje dus deze is wel heel bijzonder... Ze wilde jou graag ontmoeten... en dat mocht natuurlijk. Mama laat jou graag zien meisje. Ik ben zo trots op je.... Mama's kleine meisje.
's Avonds hadden we een paar familieleden uitgenodig om kennis te laten maken met onze Jolie.
Het was fijn om mensen te zien en jou te laten zien aan iedereen. Wel weer een intersieve avond....
We krijgen veel kracht van alle mensen om ons heen. Door middel van berichtjes, kaartjes en telefoontjes.... Door dit alles voelen wij ons zo sterk. Ook hebben we het stukje rouwen deze week weggeschoven. We willen deze week zo optimaal mogelijk van jouw genieten. Alles in ons opnemen zodat we jou straks kunnen blijven herinneren....

dinsdag 5 januari: Je mag mee naar huis...

Eindelijk mogen we je vandaag mee naar huis nemen....

Het was een korte nacht. Mama was op tijd wakker en heeft lekker naar je liggen kijken. Je wordt vanmorgen opgehaald door de patholoog. Ze gaan jouw onderzoeken om te kijken waaraan je bent overleden. De uren kruipen voorbij, maar gelukkig ben je na 2 korte uurtjes weer bij ons terug.
Casper, de arts die ons maandag begeleid heeft, komt binnen en verteld ons dat hij al contact heeft gehad met de patholoog. Je hebt zuurstof te kort gehad in mama's buik. Wij denken dat dit komt door de te dunne navelstreng, maar dat is even afwachten tot alle onderzoeken bekend zijn.
Dan wordt het tijd om afscheid te nemen van alle lieve zusters en mogen we met jou in de kinderwagen lekker naar huis.
Vol trots loop ik achter je wagen naar de auto via een achteruitgang bij het ziekenhuis. Thuis aangekomen lopen we ook  achterom. We willen nog even niemand tegenkomen.
Snel bellen we naar je grote zus en broer. Oma komt ze meteen brengen.
Het eerste moment met z'n alle samen als gezin. Zo compleet, maar toch een groot gemis...

Maudy was zenuwachtig en vond het spannend om jou te zien. Ze wilde ook bijna meteen toch nog graag even naar school. Papa heeft haar toen ook naar school gebracht. Raf genoot volop van jou. Zijn kleine zusje, zijn trots.
Uit school ging Maudy weer lekker bij je zitten. En heeft ze jou heerlijk zitten bewonderen.

Rond 17 uur kwamen de opa's en oma's jou bewonderen. Vol trots keken wij naar jou en hebben we jou voorgesteld aan iedereen. Wat een fijn moment, maar ook zo verdrietig.
Na het eten nog meer visite voor jou... De ooms, tantes, neefjes en nichtjes kwamen naar jou kijken. Iedereen was verdrietig, maar vonden jou ook heel erg mooi.... Onze mooie, perfecte dochter ligt stil in een bedje.... Je was zo af en welkom.

Na alle visite kwamen Diny en Maddie langs. We gingen samen jouw begravenis voorbereiden. Een lange intensieve avond die achteraf er best had ingehakt. We wilde alles perfect regelen voor jou, maar nog geen 24 uur na jouw geboorte dit al regelen deed zeer....
Moe van alle indrukken zijn we naar bed gegaan. Slapen lukte niet goed. We zijn deze nacht veel wakker geweest....

Maandag 4 januari: De dag van onze ontmoeting

 Daar liggen we dan al even wakker...

Samen praten we over alles wat ons te wachten staat. Liefste zouden we meteen naar het ziekenhuis gaan nu (het is half 6). Laten ze maar beginnen des te eerder kunnen we weer naar huis....

Dan komen de tranen... We zullen nooit haar mooie gezichtje zien, haar glimlach, bewegingen... Zo onwerkelijk.....

Rond 9 uur komen we aan in het ziekenhuis. Heel sterk komt het gevoel naar boven dat we willen omdraaien. Weg van hier, ons meisje bij ons houden. 

We worden ontvangen door een lieve zuster en naar onze kamer gebracht. Daar aangekomen veel gepraat over alles  wat er is gebeurd. Daarna komt de arts en daar bespreken we ook alles weer mee. Fijn om even ons verhaal te kunnen doen. We bespreken ook wat er die dag gaat gebeuren.

Rond half 11 wordt de eerste tablet ingebracht. We zitten al op 2cm ontsluiting maar de tuit van de baarmoeder is nog te lang. Langzaam beginnen de harde buiken te komen, maar nog niet pijnlijk.

Tussen door komt Els, van maatschappelijk werk, nog even langs. Het is fijn om te horen dat de kinderen er op een natuurlijke manier mee omgaan. Ze heeft ons tips en adviezen gegeven. We hebben Els afgelopen zaterdag ook gesproken.

Inmiddels zijn we 2 tabletten verder en voel ik nog niet heel veel meer. De harde buiken worden wel minder prettig maar nog niet echt vervelend.

Onze verloskundige Lilianne komt even langs om te kijken hoe het gaat. We hebben heerlijk met haar kunnen kletsen over van alles. Fijn om even een bekend gezicht te zien. Mijn laatste controle op woensdag 30 december was bij haar. Onze Jolie liet toen nog goed van zich horen.

Het is alweer half 5, aflossing van de wacht. De derde tablet wordt ingebracht. Er is iets vooruitgang maar nog minimaal. Mijn lichaam wil Jolie nog niet loslaten.....

Rond half 8 begonnen de harde buiken toch wel vervelender te worden. De arts kwam kijken en er was inmiddels 3 cm ontsluiting. Mijn vliezen werden gebroken en daarna is het heel snel gegaan. Ik ben meteen vol in de weeën gekomen. Rond 10 over half 9 riep ik dat ik het niet meer vol kon houden en moest persen. De verpleegster en arts moesten rennen om op tijd te zijn. Jolie had haast om er uit te komen. Om kwart voor 9 is Jolie uiteindelijk geboren. Een volmaakt mooi meisje, zo mooi. Echt een zusje van Raf en Maudy.
Onze eerste reactie was "Oh meisje, waarom adem je niet", maar snel overviel ons de trots. Trots op ons mooie meisje. We voelde ons gelukkig.... Ze lijkt zoveel op haar grote zus.....

 

Helaas was Birte, onze eigen verloskundige, net te laat om bij de geboorte te zijn. Het was wel fijn dat ze snel na de geboorte er was om ons meisje te komen bewonderen.

We hebben lekker een tijdje met haar kunnen kroelen. Daarna is ze helemaal nagekeken door de arts en aangekleed. Heerlijk om haar weer vast te kunnen houden en te kunnen knuffelen.

We kunnen niet stoppen met naar haar te kijken. Ze is zo mooi.... Zo oneerlijk dat ze niet bij ons mocht blijven....

Het is inmiddels half 2. Richard ligt al te slapen. Ik ben nog klaar wakker. Vol van alles wat ons is overkomen. Ik pak haar knuffeltje en leg dit bij haar neer.  De afgelopen 2 dagen heb ik dit knuffeltje dicht bij me gehouden. Zo ruikt het naar mama en voelt ze zich beschermt...
De tranen komen, de vraag waarom waarom....

Zondag 3 januari: Een dag dat het besef binnenkomt....

03:15, Help, huilend schrik ik wakker. "Zo stil in mij" spookt door mijn hoofd. Jojanneke ligt rustig naast me te slapen met de knuffel van Jolie vastgedrukt tegen zich aan. Al die lieve berichtjes op Facebook. Zoveel mooie woorden. Op de achtergrond roept mijn kleine ventje ineens mama en slaapt weer verder. Wanneer stopt deze boze droom? Of is het geen boze droom en moet ik met deze vreselijke werkelijkheid dealen en het op de een of andere manier een plekje gaan zien te geven. Jolie ik ga je zo ontzettend missen. Heb zo naar je uitgekeken..... Maar mag je de komende dagen maar heel even vast houden en knuffelen. Ik ga samen met mama een mooi plekje voor je zoeken waar we je zo vaak als we kunnen en willen kunnen opzoeken en toch heel dicht bij je kunnen zijn. Dikke kus en knuffel Jolie, waar je ook bent.


Vanmorgen wakker geworden en helaas de verschrikkelijke droom waar we in leven is er nog steeds.

We starten vandaag rustig op. Luisteren naar de kerkdienst waarin wordt afgekondigd dat ons meisje in haar moedersschoot is overleden... Heel fijn om te horen dat mijn lieve oom dit afkondigde. Daarna nog de voorbeden waarin we gedragen worden... We voelen alle steun van iedereen. 

De verloskundige komt nog even langs om te praten. Heel fijn om met haar de dag van gisteren nog even door te nemen en onze vragen te stellen. Gelukkig zijn ze morgen bij onze bevalling. Een bekend gezicht vinden wij erg fijn... 

Aan het einde van de ochtend komt oma Raf even ophalen zodat wij naar Jolie haar laatste rustplaats kunnen gaan kijken. Samen lopen we over 2 begraafplaatsen. Bij allebei voelen we ons goed. De keuze hebben we nog niet gemaakt. 

De rest van de dag bekijken we wat we nog willen. Er komt ook nog visite langs. Fijn om mensen die dichtbij ons staan even te zien, maar het afscheid is confronterend. 

Aan het einde van de middag komen de kinderen weer thuis. Maudy is verdrietig wil alleen maar bij mama zijn en huilen. Alles mag hebben we haar gezegd. Na het eten pakken we de tas voor de kinderen. Ze gaan slapen bij oma zodat we morgen in alle rust naar het ziekenhuis kunnen gaan. Ik pak onder tussen de luiertas uit en zoek uit wat we morgen mee moeten nemen. Richard breekt... Zoveel mooie spullen voor ons meisje, maar gebruiken doen we het niet.... 

We liggen in bed maar slapen willen we eigenlijk niet. We zien op tegen morgen, maar kijken ook uit naar onze Jolie. Hoe zal ze eruit zien... We gaan intens van haar genieten de komende week....

😢 ik lees nog even een mailtje en dat raakt me. De tranen komen weer... Zoveel lieve woorden van de mensen om ons heen.....

Zaterdag 2 januari: De dag die alles veranderde

De dag waarop alles is veranderd....
Sinds gisteren voelde ik Jolie al minder bewegen. Ik dacht dat ik te druk was geweest en besloot op bed te gaan liggen en rust te pakken.

's Morgens werd ik wakker met een vreemd gevoel. Toch maar even de verloskundige bellen voor een extra controle. Onze grootste angst werd werkelijkheid. Er was geen hartslag te horen. Snel naar het ziekenhuis voor een controle en een echo. De beelden op de echo bevestigde ons gevoel....
Jolie was weggevlogen als een vlindertje, heel stilletjes....
Dan stort je wereld even onder je vandaan.
We hebben geschreeuwd, gehuild... Dit wilde we niet.

We hebben onze ouders gebeld en gevraagd om te komen. Elk telefoontje wat we pleegde was hartverscheurend... Zoveel verdriet kunnen we niet aan.

De rest van de dag gaat alles in een roes. Er worden veel zaken besproken en moet meteen veel geregeld worden. Hier zijn we totaal niet aan toe.
In het ziekenhuis worden nog wat onderzoeken gedaan bij mij en dan mogen we naar huis.
We lopen door de voordeur naar binnen. Het zien van de wandelwagen doet pijn... Weer breken we...

Als we net op de bank zitten komen de kinderen vrolijk binnen rennen. Maudy vol verwachting, want haar zusje was geboren dacht ze.... Helaas moesten we haar ander nieuws brengen. Wat deed het pijn haar dit nieuws te moeten brengen. We kregen veel vragen van haar, die we helaas niet konden beantwoorden. Na 10 minuutjes vroeg ze of ze nu toch nog wel op school mocht trakteren en of ze vanavond nog mocht logeren bij Lize....
Bij Raf kwam het nog niet binnen. Hij merkt ons verdriet wel en wilde eerst niet bij mama zijn, maar kwam later toch knuffelen.

We hebben vandaag veel visite gehad van onze ouders, broers en zussen. Ook kwam de dominee langs en een goede vriendin van ons om de begrafenis te gaan regelen.

's Avonds lekker op tijd naar bed samen met Raf. Hij had zo'n pret bij ons in bed. En wij  genoten volop van hem... Hij sleepte ons door de moeilijke tijd  heen....

Bij Jojanneke kwamen de tranen in bed pas. Alle lieve berichtjes van de mensen om ons heen raken ons diep. Het is fijn om te merken dat er zoveel lieve mensen om ons heen staan.....

Midden in de nacht worden we samen wakker. Richard zit op de babykamer. Ik ga bij hem zitten... Daar zitten we, trotse ouders van een dochter.... met heel veel verdriet....

We zijn ouders van 3 prachtige kinderen... 2 kinderen mogen we bij ons hebben en eentje is helaas vandaag een klein vlindertje geworden. Jolie Maria 💖 is haar prachtige naam.
Belangstelling en medeleven in de vorm van een kaartje of bericht waarderen wij zeer. We vragen jullie om ons de tijd en ruimte te geven om dit verlies een plekje te geven.
Voor altijd in ons 💖 Onze dochter Jolie