Vandaag staat een bezoekje aan het ziekenhuis gepland. De hele dag zijn we er al mee bezig. Om 3 uur ga ik Raf ophalen bij de opvang en brengen we de kinderen naar Oma.
Daar gaan we op weg naar het ziekenhuis. Toch wel een beetje gespannen komen we aan bij het ziekenhuis. We hopen antwoorden te krijgen op de vraag wat er is gebeurd met ons meisje.
Richard vraagt of ik eerst naar de verloskamers wil gaan of liever eerst naar de arts. We kiezen ervoor eerst naar de arts te gaan of ik nog naar boven durf te gaan weet ik nog niet. De dokter die bij de bevalling is geweest zou bij het gesprek komen zitten dus kon aan haar ook ons bedankje en het kaartje van Jolie meegeven.
We nemen plaats in de wachtkamer. Om ons heen zwangere en baby's.... Het raakt me, maar ik laat het verdriet niet toe. Ik wil hier niet gaan zitten huilen nu.
Als we binnen komen bij de arts en ze vraagt hoe het met ons is en hoe het voelt om weer terug te zijn. Ik breek.... De tranen zijn er, voor 5 minuten. Daarna ben ik weer de nuchtere vrouw die makkelijk over alles kan praten. We hebben het over de tijd die we hebben beleeft vanaf 2 januari tot waar we nu zijn...
Daarna krijgen we de mogelijke oorzaken van het overlijden van ons meisje te horen. De medische oorzaken die eruit komen moeten we even laten bezinken. Nog niet alles is bekend. Er worden nog onderzoeken gedaan en Jolie moet nog besproken worden in een team van specialisten. Wij krijgen dan daarna een eind gesprek ook met het oog op een eventuele zwangerschap in de toekomst. Deze wens is heel groot. Niet om Jolie te vervangen, maar om nog een vierde kindje te mogen krijgen. Laatst zei iemand tegen ons "Ik had nog ruimte over in mijn hart voor nog een kindje" dat hebben wij zeker ook.
BAM... weg is weer ons toekomst beeld. Vol ongeloof gaan we terug naar de wachtkamer. We kijken elkaar aan en snappen elkaar meteen. Richard zegt zou graag even willen huilen, maar weer houden we ons groot. We hebben nog een gesprek deze middag met maatschappelijk werk.
We worden binnen geroepen door Els (maatschappelijk werk). Het is fijn om met haar even na te praten over alles en over de kinderen.
We hebben het met elkaar over ons rouwproces. Els vertelt heel mooi hoe ik nu in mijn rouwproces zit. Als juf wil ik graag alle touwtjes in handen houden. Dat is wat ik zelf kan regisseren. Het overlijden van Jolie kon ik niet regisseren, dit had ik totaal niet in handen. Mijn overlevingsdrang is nu dus alles in handen houden. Het rouwen komt dus met balonnentjes die af en toe omhoog gaan en uit elkaar klappen. Ik heb dan even veel verdriet, maar daarna moet ik weer de touwtjes strak houden...
Als we thuis komen zijn de kinderen nog bij oma. We gaan samen eten en zijn allebei heel stil. We krijgen veel berichtjes. Iedereen wil graag weten hoe het gesprek was, maar we kunnen er gewoon even niet over praten. Het doet zo'n pijn, er zijn zoveel vragen en verdriet.
Dan zijn er tranen en boosheid... maar op wie kun je boos zijn... We krijgen ons meisje er niet mee terug...
Als ik de kinderen ga halen breek ik bij mijn ouders. Snikkend vertel ik hun wat we hebben gehoord. Twee kinderen komen mama een knuffel geven... Zo fijn om hun om ons heen te hebben. Ze helpen ons door alle moeilijke momentjes heen.
Wat wij te horen hebben gekregen van de arts komt nog in mijn blog, maar pas als het allemaal helemaal duidelijk is.
Vanmiddag gesprekken gehad bij het ziekenhuis. Het was heel dubbel om weer terug te zijn in het ziekenhuis. Het gesprek met de arts heeft meer vragen gegeven dan antwoorden. Nog niet alle uitslagen zijn bekend en Jolie 💖 moet nog besproken worden in een team van specialisten. Daarna volgt een gesprek met ons waarin alles uitgelegd gaat worden. We moeten alles nog even laten bezinken voor we er over kunnen praten. 😢
Geen opmerkingen:
Een reactie posten