Zondag 3 januari: Een dag dat het besef binnenkomt....

03:15, Help, huilend schrik ik wakker. "Zo stil in mij" spookt door mijn hoofd. Jojanneke ligt rustig naast me te slapen met de knuffel van Jolie vastgedrukt tegen zich aan. Al die lieve berichtjes op Facebook. Zoveel mooie woorden. Op de achtergrond roept mijn kleine ventje ineens mama en slaapt weer verder. Wanneer stopt deze boze droom? Of is het geen boze droom en moet ik met deze vreselijke werkelijkheid dealen en het op de een of andere manier een plekje gaan zien te geven. Jolie ik ga je zo ontzettend missen. Heb zo naar je uitgekeken..... Maar mag je de komende dagen maar heel even vast houden en knuffelen. Ik ga samen met mama een mooi plekje voor je zoeken waar we je zo vaak als we kunnen en willen kunnen opzoeken en toch heel dicht bij je kunnen zijn. Dikke kus en knuffel Jolie, waar je ook bent.


Vanmorgen wakker geworden en helaas de verschrikkelijke droom waar we in leven is er nog steeds.

We starten vandaag rustig op. Luisteren naar de kerkdienst waarin wordt afgekondigd dat ons meisje in haar moedersschoot is overleden... Heel fijn om te horen dat mijn lieve oom dit afkondigde. Daarna nog de voorbeden waarin we gedragen worden... We voelen alle steun van iedereen. 

De verloskundige komt nog even langs om te praten. Heel fijn om met haar de dag van gisteren nog even door te nemen en onze vragen te stellen. Gelukkig zijn ze morgen bij onze bevalling. Een bekend gezicht vinden wij erg fijn... 

Aan het einde van de ochtend komt oma Raf even ophalen zodat wij naar Jolie haar laatste rustplaats kunnen gaan kijken. Samen lopen we over 2 begraafplaatsen. Bij allebei voelen we ons goed. De keuze hebben we nog niet gemaakt. 

De rest van de dag bekijken we wat we nog willen. Er komt ook nog visite langs. Fijn om mensen die dichtbij ons staan even te zien, maar het afscheid is confronterend. 

Aan het einde van de middag komen de kinderen weer thuis. Maudy is verdrietig wil alleen maar bij mama zijn en huilen. Alles mag hebben we haar gezegd. Na het eten pakken we de tas voor de kinderen. Ze gaan slapen bij oma zodat we morgen in alle rust naar het ziekenhuis kunnen gaan. Ik pak onder tussen de luiertas uit en zoek uit wat we morgen mee moeten nemen. Richard breekt... Zoveel mooie spullen voor ons meisje, maar gebruiken doen we het niet.... 

We liggen in bed maar slapen willen we eigenlijk niet. We zien op tegen morgen, maar kijken ook uit naar onze Jolie. Hoe zal ze eruit zien... We gaan intens van haar genieten de komende week....

😢 ik lees nog even een mailtje en dat raakt me. De tranen komen weer... Zoveel lieve woorden van de mensen om ons heen.....