Maandag 4 januari: De dag van onze ontmoeting

 Daar liggen we dan al even wakker...

Samen praten we over alles wat ons te wachten staat. Liefste zouden we meteen naar het ziekenhuis gaan nu (het is half 6). Laten ze maar beginnen des te eerder kunnen we weer naar huis....

Dan komen de tranen... We zullen nooit haar mooie gezichtje zien, haar glimlach, bewegingen... Zo onwerkelijk.....

Rond 9 uur komen we aan in het ziekenhuis. Heel sterk komt het gevoel naar boven dat we willen omdraaien. Weg van hier, ons meisje bij ons houden. 

We worden ontvangen door een lieve zuster en naar onze kamer gebracht. Daar aangekomen veel gepraat over alles  wat er is gebeurd. Daarna komt de arts en daar bespreken we ook alles weer mee. Fijn om even ons verhaal te kunnen doen. We bespreken ook wat er die dag gaat gebeuren.

Rond half 11 wordt de eerste tablet ingebracht. We zitten al op 2cm ontsluiting maar de tuit van de baarmoeder is nog te lang. Langzaam beginnen de harde buiken te komen, maar nog niet pijnlijk.

Tussen door komt Els, van maatschappelijk werk, nog even langs. Het is fijn om te horen dat de kinderen er op een natuurlijke manier mee omgaan. Ze heeft ons tips en adviezen gegeven. We hebben Els afgelopen zaterdag ook gesproken.

Inmiddels zijn we 2 tabletten verder en voel ik nog niet heel veel meer. De harde buiken worden wel minder prettig maar nog niet echt vervelend.

Onze verloskundige Lilianne komt even langs om te kijken hoe het gaat. We hebben heerlijk met haar kunnen kletsen over van alles. Fijn om even een bekend gezicht te zien. Mijn laatste controle op woensdag 30 december was bij haar. Onze Jolie liet toen nog goed van zich horen.

Het is alweer half 5, aflossing van de wacht. De derde tablet wordt ingebracht. Er is iets vooruitgang maar nog minimaal. Mijn lichaam wil Jolie nog niet loslaten.....

Rond half 8 begonnen de harde buiken toch wel vervelender te worden. De arts kwam kijken en er was inmiddels 3 cm ontsluiting. Mijn vliezen werden gebroken en daarna is het heel snel gegaan. Ik ben meteen vol in de weeën gekomen. Rond 10 over half 9 riep ik dat ik het niet meer vol kon houden en moest persen. De verpleegster en arts moesten rennen om op tijd te zijn. Jolie had haast om er uit te komen. Om kwart voor 9 is Jolie uiteindelijk geboren. Een volmaakt mooi meisje, zo mooi. Echt een zusje van Raf en Maudy.
Onze eerste reactie was "Oh meisje, waarom adem je niet", maar snel overviel ons de trots. Trots op ons mooie meisje. We voelde ons gelukkig.... Ze lijkt zoveel op haar grote zus.....

 

Helaas was Birte, onze eigen verloskundige, net te laat om bij de geboorte te zijn. Het was wel fijn dat ze snel na de geboorte er was om ons meisje te komen bewonderen.

We hebben lekker een tijdje met haar kunnen kroelen. Daarna is ze helemaal nagekeken door de arts en aangekleed. Heerlijk om haar weer vast te kunnen houden en te kunnen knuffelen.

We kunnen niet stoppen met naar haar te kijken. Ze is zo mooi.... Zo oneerlijk dat ze niet bij ons mocht blijven....

Het is inmiddels half 2. Richard ligt al te slapen. Ik ben nog klaar wakker. Vol van alles wat ons is overkomen. Ik pak haar knuffeltje en leg dit bij haar neer.  De afgelopen 2 dagen heb ik dit knuffeltje dicht bij me gehouden. Zo ruikt het naar mama en voelt ze zich beschermt...
De tranen komen, de vraag waarom waarom....